Dnia 18 marca 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie WIkp. w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Bohdanowicz po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2008 roku w Gorzowie WIkp. na posiedzeniu niejawnym wniosku [...] o udzielenie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi na decyzję Wojewody z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania postanawia: przyznać prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
W dniu 4 stycznia 2008 roku do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. w sprawie ze skargi M.S. na decyzję Wojewody Lubuskiego z dnia [...] w przedmiocie wymeldowania wpłynął wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy złożony na urzędowym formularzu PPF w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
Postanowieniem z dnia 25 lutego 2008 roku Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. odmówił przyznania M.S. prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
W dniu 17 marca 2008 roku (data prezentaty) wpłynął do tutejszego Sądu sprzeciw M.S. na powyższe postanowienie.
W sprzeciwie tym skarżący wskazał, iż obecnie mieszka samotnie w swoim warsztacie, w którym prowadzi działalność gospodarczą polegającą na stworzeniu jonizatora. Za korzystanie z wskazanego wyżej pomieszczenia M.S. płaci około 250 złotych miesięcznie przy czym obecny dług z tego tytułu wynosi 2500 złotych.
Skarżący wskazał także, iż jego zadłużenie z tytułu prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w stosunku do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wynosi ponad 3000 złotych. Oprócz powyższego skarżący posiada również zadłużenie w banku w wysokości prawie 3000 złotych.
Nadto M.S. podał, iż z tytułu egzekucji z nieruchomości posiada alimenty zaległe na rzecz wierzyciela wraz z alimentami zabezpieczonymi i odsetkami. Suma zaległości z tego tytułu wynosiła na dzień 11 kwietnia 2007 roku ponad 9000 złotych.
Skarżący podał, iż właściwie to utrzymuje go jego matka. Czasami sponsorzy jego pomysłu przekazują skarżącemu kwoty w wysokości od 50 złotych do 200 złotych.
W uzasadnieniu sprzeciwu M.S. wskazał także, iż choruje na nerwicę. Choroba ta ogranicza jego możliwości zarobkowe gdyż skarżący ma zespół ciągłego zmęczenia powodujący częste przerwy w czasie pracy.
Do sprzeciwu skarżący dołączył, zestawienie transakcji na jego koncie w okresie od listopada 2007 roku do marca 2008 roku, kopie postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 11 kwietnia 2007 roku, sygn. akt IX Co 1739/05 ustalającego alimenty zaległe na rzecz wierzyciela. Skarżący wraz ze sprzeciwem przedłożył własne zeznanie podatkowe za rok
2006 oraz kopie dokumentu stwierdzającego zadłużenie z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.
Wniosek okazał się zasadny.
W myśl art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej zwanej p.p.s.a.) prawo pomocy w zakresie częściowym przysługuje osobie fizycznej wówczas, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Należy podnieść, iż co do zasady, prawo pomocy obejmuje osoby nie osiągające żadnych dochodów lub osiągające dochód wybitnie niski, który nie pozwala na uiszczenie kosztów, nawet przy poczynionych oszczędnościach w wydatkach koniecznych. Tak więc przepisy o prawie pomocy mają zastosowanie wyłącznie do osób, które mimo największych starań nie mogą poczynić oszczędności i ponieść kosztów postępowania sądowego.
W niniejszej sprawie, fakty podane przez M.S. świadczą o jego trudnej sytuacji materialnej. M.S. w zasadzie pozostaje na utrzymaniu swojej matki przy czym jak wynika z zeznania podatkowego skarżącego za rok 2006, dochód z tytułu prowadzonej przez niego działalności gospodarczej wyniósł 885 złotych (brutto). Zdaniem Sądu skarżący skutecznie wykazał, iż suma jego zadłużenia jest znaczna i przekracza jego możliwości zarobkowe.
W świetle zasad doświadczenia życiowego jest zatem oczywiste, iż uzyskiwane środki pozwalają jedynie na pokrycie podstawowych potrzeb życiowych skarżącego. W takiej sytuacji trudno mówić o możliwości dokonywania przez skarżącego oszczędności w wydatkach w celu poniesienia kosztów postępowania sądowego.
Uprawniony jest zatem wniosek, iż skarżący wykazał że nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych w rozumieniu art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a.
Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji postanowienia.