Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie WIkp. - Jarosław Piątek po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2009 r. w Gorzowie WIkp. na posiedzeniu niejawnym wniosku M.G. o udzielenie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia radcy prawnego w sprawie ze skargi na decyzję Wojewody z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania postanawia: 1. zwolnić skarżącego od ponoszenia kosztów sądowych, 2. ustanowić radcę prawnego.
Sygn. akt II SA/Go 77/09 2
Uzasadnienie
Dnia 2 marca 2009 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. wpłynął wniosek M.G. o przyznanie prawa pomocy złożony na urzędowym formularzu PPF w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia radcy prawnego. W uzasadnieniu wniosku skarżący podał, że jego dochód z tytułu zatrudnienia wynosi 954,96 zł (netto), z czego potrącana jest kwota 572,98 zł na poczet alimentów. M.G. oświadczył, że jego dług alimentacyjny wynosi około 25.000 zł.
Wniosek zasługuje na uwzględnienie.
W myśl art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej zwanej p.p.s.a.) prawo pomocy w zakresie całkowitym przysługuje osobie fizycznej wówczas, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika podatkowego (art. 245 § 2 p.p.s.a.). Instytucja pomocy prawnej jest wyjątkiem od zasady ponoszenia kosztów postępowania przez same strony. Celem przyznania prawa pomocy jest zapewnienie realizacji konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które ze względu na brak odpowiednich środków nie są w stanie ponieść, miedzy innymi kosztów sądowych (wpisu) czy kosztów wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika. Należy podkreślić, iż co do zasady, prawo pomocy obejmuje osoby nie osiągające żadnych dochodów lub osiągające dochód wybitnie niski, który nie pozwala na uiszczenie kosztów, nawet przy poczynionych oszczędnościach w wydatkach koniecznych. Tak więc przepisy o prawie pomocy mają zastosowanie wyłącznie do osób, które mimo największych starań nie mogą poczynić oszczędności i ponieść kosztów postępowania sądowego.
Zwraca się także trafnie uwagę w literaturze, iż prawo pomocy ma służyć najuboższym, to jest podmiotom, dla których konieczność ponoszenia kosztów związanych z postępowaniem sądowym oznaczałaby faktyczne ograniczenie lub pozbawienie prawa do sądu (zob. H.Knysiak-Molczyk, Przesłanki przyznania prawa
Sygn. akt II SA/Go 77/09 3 pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym, Przegląd Prawa Publicznego 2007, nr 4, s. 36-39).
W niniejszej sprawie fakty podane przez M.G. świadczą o jego trudnej sytuacji materialnej. Skarżący uzyskuje bowiem niewielki dochód ze stosunku pracy w wysokości 954,96 zł (neto), z czego potrącana jest kwota 572,98 zł na poczet zaległych alimentów. Łączne zadłużenie z tytułu zadłużenia alimentacyjnego wynosi około 25.000 zł. Z treści formularza PPF wynika, że skarżący nie posiada majątku ani oszczędności.
W świetle zasad doświadczenia życiowego uzasadniony jest wniosek, iż posiadany dochód wystarcza jedynie na zabezpieczenie podstawowych potrzeb życiowych skarżącego.
W konkluzji należy stwierdzić, że wniosek M.G. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym zawiera usprawiedliwione podstawy i dlatego został uwzględniony.
Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji postanowienia.