Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Szumilas po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J.L. o udzielenie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia pełnomocnika w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej z dnia 29 maja 2013 r., nr XXI/179/2013 w sprawie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia stawki tej opłaty postanawia: 1. przyznać prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych, 2. ustanowić radcę prawnego.
J.L. skargą z dnia [...] sierpnia 2013 r. zakwestionował uchwałę Rady Miejskiej z dnia 29 maja 2013r., nr XXI/179/2013 w sprawie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia stawki tej opłaty (Dz. Urz. Woj. z 2013 r. poz. 1462).
W dniu 30 września 2013 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. wpłynął wniosek J.L. o przyznanie prawa pomocy złożony na urzędowym formularzu PPF w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia pełnomocnika. W uzasadnieniu wniosku o przyznanie prawa pomocy J.L. wskazał, że pobiera zasiłek stały w wysokości 444 zł (netto). Wnioskodawca podał, że czynsz za mieszkanie wynosi 350 zł a na zakup lekarstw przeznacza około 100 zł.
Postanowieniem z dnia 15 października 2013 r., sygn. akt II SA/Go 794/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim odrzucił skargę J.L. na ww. uchwałę Rady Miejskiej i odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy.
Przyczyną odrzucenia skargi był fakt, że w nadesłanych przez organ aktach administracyjnych sprawy oraz wśród złożonych przez skarżącego w odpowiedzi na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału pismach brak było uprzedniego wezwania Rady Miejskiej do usunięcia naruszenia interesu prawnego skarżącego, wywołanego powyższą uchwałą. W związku z tym Sąd uznał, że skarga na tę uchwałę została wniesiona bez wypełnienia wynikającego z art. 101 ust. ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.) wymogu uprzedniego wezwania organu gminy do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia wywołanego zaskarżonym aktem, co przesądza o niedopuszczalności skargi w rozumieniu art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej jako p.p.s.a.). Nadto, Sąd zaznaczył, że pomimo niewskazania w nadesłanym wezwaniu z 29 maja 2013 r. uchwały nr XXI/179/2013, skargę również należałoby uznać za niedopuszczalną jako wniesioną po upływie ustawowego terminu. Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zostało bowiem złożone w Urzędzie Miejskim dnia 29 maja 2013 r., zaś Rada Miejska nie udzieliła na nie odpowiedzi. Oznaczało to, że w myśl art. 53 § 2 p.p.s.a. termin do wniesienia skargi na uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wynosił 60 dni, rozpoczął swój bieg od dnia następnego, tj. 30 maja 2013 r. i upłynął z dniem 29 lipca 2013 r. Tymczasem, jak podkreślił Sąd w uzasadnieniu skarga J.L. została wniesiona dnia 5 sierpnia 2013 r., a więc po upływie ustawowego terminu.
Odnosząc się natomiast do złożonego wniosku o przyznanie prawa pomocy, Sąd wskazał, że w myśl art. 247 p.p.s.a. prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi, zaś w orzecznictwie sądowym panuje zgodny pogląd, że o oczywistej bezzasadności skargi można mówić, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Sąd powołując się na orzecznictwo sądowoadministracyjne wskazał, że chodzi o taką sytuację, w której obowiązujące prawo jasno i jednoznacznie wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego, zaś stan faktyczny i prawny danej sprawy nie budzi najmniejszych wątpliwości co do braku szans na jej uwzględnienie, zaś przepis art. 247 p.p.s.a. znajduje zastosowanie przede wszystkim w sytuacjach, w których skarga kwalifikuje się do odrzucenia, co miało miejsce w niniejszej sprawie.