Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aleksandra Wieczorek Sędziowie Sędzia WSA Marek Szumilas Sędzia WSA Jacek Jaśkiewicz (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Agata Przybyła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 listopada 2013 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego postanawia: umorzyć postępowanie.
Prokurator Rejonowy na podstawie art. 3 § 2 pkt 5 art. 50 § 1 i art. 53 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz art. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r., Nr 21, poz. 206) złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...], umarzającą postępowanie odwoławcze wszczęte na skutek zażalenia Nadleśnictwa na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego o wykonanie zastępcze rozbiórki domu letniskowego J.L., powstałego w warunkach samowoli budowlanej.
Na rozprawie w dniu 28 listopada 2013 r. Prokurator cofnął skargę. Obecny również na rozprawie pełnomocnik uczestnika postępowania - S.P. Nadleśnictwa wniósł o nieuwzględnienie oświadczenia Prokuratora podnosząc, że cofnięcie skargi w sprawie jest niedopuszczalne z uwagi na kwalifikowane naruszenie prawa występujące w decyzji organu I instancji.
Nadto pełnomocnik uczestnika wniósł o zawieszenie postępowania do czasu rozstrzygnięcia przez tutejszy sąd wniosku o wykładnię wyroku wydanego w sprawie II SA/Go 461/13.
Postanowieniem wydanym na tej samej rozprawie sąd oddalił wniosek o zawieszenie postępowania.
Prokurator wniósł o oddalenie wniosku.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej p.p.s.a.), skarżący może cofnąć skargę przy czym jej cofnięcie wiąże sąd. Jednakże Sąd może uznać cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałyby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności.
Przepis powyższy statuuje zasadę dyspozycyjności, która przejawia się przez przyznanie stronom postępowania sądowego uprawnienia do rozporządzenia przedmiotem tego postępowania oraz rozporządzania uprawnieniami procesowymi. Składając oświadczenie o cofnięciu skargi skarżący daje wyraz temu, że rezygnuje z realizacji prawa do sądu, którego treścią jest poddanie sądowej kontroli aktu administracyjnego, czynności lub bezczynności organu administracji publicznej (zob. M. Romańska, H. Knysiak-Molczyk, T. Woś, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2007, s.872).
Podkreślić należy, że w rozpoznawanej sprawie, wbrew stanowisku uczestnika, nie występują przesłanki , o których mowa w cytowanym przepisie art. 60 p.p.s.a. kwalifikujących cofnięcie skargi jako niedopuszczalne. Dyspozycja prokuratora pozostaje bowiem w związku ze stwierdzeniem przez tutejszy sąd niewadliwości decyzji o umorzeniu postępowania odwoławczego wydanej w sprawie przez organ drugiej instancji, zaskarżonej uprzednio przez uczestnika (sprawa II SA/Go 461/13), potwierdzonej orzeczeniami tutejszego sądu w sprawach o podobnej kwalifikacji prawnej i faktycznej rozstrzygniętych w następstwie odrębnie wniesionych skarg prokuratora (II SA/Go 903/13, II SA/Go 905/13).