Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie: Sędzia WSA Jacek Jaśkiewicz po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2017 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku K.K. o wstrzymanie wykonania postanowienia z dnia [...]r. nr [...] Samorządowego Kolegium Odwoławczego w sprawie ze skargi K.K. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie uchybienia terminu do wniesienia odwołania postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
K.K., reprezentowana przez adwokata M.M., złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] sierpnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie uchybienia terminu do wniesienia odwołania. Wraz ze skargą został złożony wniosek o wstrzymanie wykonania tego postanowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., dalej zwanej p.p.s.a.) wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Natomiast w myśl art. 61 § 3 ww. ustawy, po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeśli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
Przedmiotem wniosku strony skarżącej jest postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] sierpnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie uchybienia terminu do wniesienia odwołania. Zdaniem Sądu tego rodzaju rozstrzygnięcie organu administracji publicznej w ogóle nie nadaje się do wykonania w wyżej przedstawiony sposób. Owszem zaskarżone postanowienie wywołuje określone następstwa prawne, niemniej jednak trudno w tym przypadku mówić o następstwach związanych z jego wykonaniem. W istocie bowiem ma ono charakter procesowy, nie nakłada na adresata żadnych obowiązków bądź uprawnień, których wykonanie mogłoby nastąpić dobrowolnie bądź w sposób przymusowy. Przedmiotowe postanowienie nie wywołuje zatem bezpośrednich skutków w sferze praw czy obowiązków materialnoprawnych i tym samym nie może naruszać żadnych praw strony skarżącej w postaci wyrządzenia znacznej szkody lub nieodwracalnych skutków, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. i które stanowiłyby podstawę wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu.
Należy zaznaczyć, że instytucja wstrzymania wykonania aktu w postępowaniu sądowoadministracyjnym ma na celu ochronę strony przed wystąpieniem nieodwracalnych skutków lub znacznej szkody przed zbadaniem prawidłowości kontrolowanego przez sąd administracyjny aktu. O wstrzymaniu wykonania aktu można mówić wyłącznie w odniesieniu do tych rozstrzygnięć administracyjnych, które nadają się do wykonania. Wykonanie aktu administracyjnego oznacza zaś "(...) spowodowanie, sprowadzenie, w sposób dobrowolny lub w trybie przymusowym, takiego stanu w rzeczywistości społecznej, który jest zgodny z treścią aktu. Ten stan w rzeczywistości społecznej, którego spowodowanie nakazuje akt administracyjny, stanowi przedmiot jego wykonania. Przedmiotem wykonania aktu administracyjnego jest więc każde zachowanie się podmiotu zobowiązanego do jego wykonania (adresata aktu), polegające na działaniu, zaniechaniu określonego działania, znoszeniu zachowań innych podmiotów, a nawet świadczenie w rozumieniu prawa cywilnego (np. sumy pieniężnej odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość). Akt administracyjny zostaje wykonany, gdy rzeczywisty stan stosunków społecznych odpowiadać będzie stanowisku określonemu w nim jako odpowiedni" (zob. T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2005, s. 295). Co do zasady przymiotu wykonalności nie będą miały orzeczenia odmawiające stwierdzenia lub przyznania określonych praw lub obowiązków albo takie, które nie wywołują określonych skutków materialnoprawnych.
Reasumując, zaskarżone postanowienie ma jedynie charakter procesowy, nie podlega ochronie tymczasowej, gdyż jest aktem, który nie nadaje się do wykonania.
W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a., orzekł, jak w sentencji.