Podział kompetencji między urzędem skarbowym a organem kontroli, określony w art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 3 kwietnia 1993 r. o badaniach i certyfikacji /Dz.U. nr 55 poz. 250 ze zm./, wyklucza uprawnienie urzędu skarbowego do wydania decyzji, o której mowa w par. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 lipca 2000 r. w sprawie sankcji ekonomicznych za wprowadzenie do obrotu wyrobów podlegających oznaczeniu znakiem bezpieczeństwa, a nie oznaczonych tym znakiem lub nie spełniających innych wymagań, a także za wykonanie usług nie spełniających odpowiednich wymagań /Dz.U. nr 55 poz. 661/.
Przepisy tego rozporządzenia są sprzeczne zarówno z przepisami art. 26 i art. 27 ustawy o badaniach i certyfikacji, jak i przepisami art. 2 ust. 1 pkt 2 i ust. 4, art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o Inspekcji Handlowej /Dz.U. 2001 nr 4 poz. 25 ze zm./ w związku z art. 104 Kpa, a także z przepisami z art. 24 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. 1999 nr 54 poz. 572 ze zm./.
Z tych względów rozporządzenie Ministra Finansów nie może stanowić podstawy prawnej do uznania właściwości urzędu skarbowego do wydania decyzji o nałożeniu sankcji, o jakiej mowa w art. 26 ustawy o badaniach i certyfikacji.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Włodzimierza G. na decyzję (...) Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej w K. z dnia 9 kwietnia 2001 r. (...) w przedmiocie ustalenia ilości i wartości towarów wprowadzonych do obrotu bez oznaczenia znakiem bezpieczeństwa postanawia: odrzucić skargę.
W wyniku kontroli przeprowadzonej z up. (...) Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej w K. w protokole kontroli z dnia 9 kwietnia 2001 r. (...) ustalono, że Zakład Wykonawstwa Elektrycznego "P." wprowadził do obrotu handlowego projektory oświetleniowe typu URANIO, LITIO, STAR o łącznej ilości 651 szt. i wartości 373.047,19 zł bez posiadania certyfikatów uprawniających do oznaczania wyrobów znakiem bezpieczeństwa "B" lub świadectwem weryfikacji zgodności producenta, jednakże na dzień 30 marca 2001 r. kontrahenci uiścili należność w kwocie 349.609,30 zł za 621 sztuk. Jednocześnie poinformowano Włodzimierza G. /właściciela firmy/, o obowiązku wpłacenia kwoty 349.609,30 zł stanowiącej 100 procent sumy uzyskanej ze sprzedaży zakwestionowanych wyrobów i usług - na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 3 kwietnia 1993 r. o badaniach i certyfikacji /Dz.U. nr 55 poz. 250 ze zm./ oraz par. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 lipca 2000 r. w sprawie sankcji ekonomicznych za wprowadzenie do obrotu wyrobów podlegających oznaczeniu znakiem bezpieczeństwa nie oznaczone tym znakiem lub nie spełniających innych wymagań, a także za wykonanie usług nie spełniających odpowiednich wymagań /Dz.U. nr 55 poz. 661/.
Pismem z dnia 11 kwietnia 2001 r. pełnomocnik firmy zwrócił się o wstrzymanie dalszego postępowania w sprawie egzekucji naliczonej kwoty. Następnie w piśmie z dnia 12 kwietnia 2001 r. skierowanym do (...) Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej pełnomocnik Włodzimierza G. podniósł, że wyroby sprzedawane przez firmę odpowiadały obowiązującym przepisom. Ustawa z 1993 r. o badaniach i certyfikacji w art. 13 ust. 4 nakłada bowiem obowiązek wysłania deklaracji zgodności producenta na wyroby importowane jednostkowo na indywidualne zamówienie.
W odpowiedzi (...) Wojewódzki Inspektor Inspekcji Handlowej pismem z dnia 17 kwietnia 2001 r. (...) wyraził zgodę na odroczenie wpłaty sankcji ekonomicznej do czasu wyjaśnienia sprawy.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniesionej w dniu 9 maja 2001 r. na decyzje /protokół kontroli/ z dnia 9 kwietnia 2001 r. Włodzimierz G. wniósł o jej uchylenie jako wydanej z rażącym naruszeniem art. 13 ust. 4 ustawy o badaniach i certyfikacji. Skarżący zarzucił także naruszenie art. 7 Kpa poprzez nieustosunkowanie się do jego twierdzeń w toku kontroli, iż zakwestionowane wyroby stanowiły realizację zamówień indywidualnych.
Organ, którego działanie zaskarżono, wniósł o oddalenie skargi, podnosząc że skarżący nie dysponuje dokumentacją wskazującą, iż zakwestionowane wyroby wykonane zostały według indywidualnej dokumentacji użytkowników. Natomiast posiadane indywidualne zamówienia dotyczą wyrobów produkowanych seryjnie i złożone zostały jedynie w oparciu o katalogi reklamowe skarżącego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W pierwszym rzędzie rozstrzygnięcia wymagała kwestia charakteru prawnego zaskarżonego aktu, jako że przepis art. 34 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, dopuszczalność skargi uzależnia od wymogu uprzedniego wyczerpania środków odwoławczych, jeżeli przysługiwały one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich, bądź też od wezwania do usunięcia naruszenia prawa w sytuacji, gdy ustawa nie przewiduje środków odwoławczych.