Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Chobian po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2017 r., na posiedzeniu niejawnym wniosku A. G. S. G. i J. G. o dopuszczenie ich do udziału w charakterze uczestnika w sprawie ze skargi K. T. i M. T. na postanowienie Świętokrzyskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Kielcach z dnia [...] r. znak: [...] w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym postanawia odmówić dopuszczenia A. G, S. G. i J. G. do udziału w sprawie w charakterze uczestnika.
K. T. i M. T. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K.ach skargę na postanowienie Świętokrzyskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z 20 września 2016 r. w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym.
W piśmie z 22 grudnia 2016 r. A. G, S. G. i J. G. wnieśli o dopuszczenie ich do udziału w powyższej sprawie z powodu niewykonania przez skarżących obowiązków nałożonych prawomocną decyzją z 26 maja 1999 r. Wskazali, że skarżący są współwłaścicielami budynku mieszkalnego, w którym wynajmują pomieszczenia, a nadto czerpią korzyści z urządzeń sanitarnych i gazowych, które skarżący bezprawnie i samowolnie zamontowali w ścianie budynku mieszkalnego należącego do wnioskodawców. Wskazali, że niewykonanie przez dłużników nałożonego na nich obowiązku decyzją z 26 maja 1999 r. powoduje, że ich (tj. wnioskodawców) budowa nie nadaje się do zamieszkania. Nadto zarzucili, że tytuł wykonawczy z 13 czerwca 2016 r. wystawiony przez PINB dla Miasta K. nie obejmuje "z dokładnością punktów 3 i 4 decyzji z 26 maja 1999 r." i dlatego wnieśli o nakazanie przez Sąd wykonania prawomocnej decyzji z 26 maja 1999 r. zgodnie z jej literalnym brzmieniem tj. pięciu punktów tej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w K.ach zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 32 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) dalej "p.p.s.a.", w postępowaniu w sprawie sądowoadministracyjnej stronami są skarżący oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi. Stosownie do art. 33 § 1 p.p.s.a. osoba, która brała udział w postępowaniu administracyjnym, a nie wniosła skargi, jeżeli wynik postępowania sądowego dotyczy jej interesu prawnego, jest uczestnikiem tego postępowania na prawach strony. Ponadto udział w charakterze uczestnika może zgłosić również osoba, która nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym, jeżeli wynik tego postępowania dotyczy jej interesu prawnego (art. 33 § 2 p.p.s.a.).
Powyższą regulację należy rozumieć w ten sposób, iż uczestnikiem postępowania sądowoadministracyjnego może stać się podmiot, któremu przysługiwała legitymacja materialnoprawna w postępowaniu zakończonym wydaniem zaskarżonego aktu, ale który w tym postępowaniu nie brał udziału. Tylko bowiem w takiej sytuacji wynik postępowania sądowoadministracyjnego może dotyczyć interesu prawnego danej osoby. Od tak pojmowanego interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny, kiedy to jednostka jest wprawdzie bezpośrednio zainteresowana rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, nie może jednak wskazać przepisu prawa, który stanowiłby podstawę jej roszczenia i w konsekwencji uprawniał ją do żądania stosownych czynności organu administracji (wyrok NSA z 4 grudnia 2012 r., I OZ 889/12, dostępny w internetowej bazie: orzeczenia.nsa.gov.pl).
Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że wnioskodawcy nie wykazali, aby wynik niniejszego postępowania dotyczył ich interesu prawnego. Postępowanie egzekucyjne, w toku którego wydano zaskarżone postanowienie, toczyło się wyłącznie w stosunku do K. T. i M. T., na których ciąży obowiązek wykonania przeróbek w budynku mieszkalnym nałożony decyzją z 26 maja 1999 r. Wobec uchylenia się zobowiązanych od wykonania obowiązków nałożonych powyższą decyzją PINB dla Miasta K.e wszczął w stosunku do nich postępowanie egzekucyjne i wydał administracyjne tytuły wykonawcze, a zobowiązani wnieśli zarzuty do wszczętego postępowania administracyjnego. Zatem zaskarżone postanowienie, w którym organ uznał wniesione zarzuty za nieuzasadnione dotyczy wyłącznie sfery praw i obowiązków skarżących, brak jest natomiast w tym postępowaniu norm prawnych, na podstawie, których wnioskujący mogliby wywodzić swój interes prawny, choć niewątpliwie posiadają oni interes faktyczny związany z prowadzoną egzekucją.