Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Beata Ziomek po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. T. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi M. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 20 listopada 2017 r., znak: [...] w przedmiocie zasiłku okresowego, zasiłku celowego i specjalnego zasiłku celowego postanawia: odmówić przywrócenia terminu do wniesienia skargi.
W dniu 13 lutego 2018 r. M. T. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 20 listopada 2017 r., znak: [...] w przedmiocie zasiłku okresowego, zasiłku celowego i specjalnego zasiłku celowego, doręczoną stronie, na ręce dorosłego domownika A. C. (wujka) w dniu 24 listopada 2017 r.
W skardze M. T. zawarła wniosek o przywrócenie terminu do jej wniesienia. W uzasadnieniu podała, że odbiór zaskarżonej decyzji pokwitował jej wujek, ale zapomniał jej oddać przesyłki.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 86 § 1 zd. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej "Ppsa", jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi o przywróceniu terminu. We wniosku należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (art. 87 § 2).
W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy. Uprawdopodobnienie braku winy oznacza zaś wykazanie takich okoliczności, które mimo spełnienia obowiązku zachowania należytej staranności, uniemożliwiły wnioskującemu terminowe dokonanie czynności, gdyż były nie do przewidzenia lub nie do przezwyciężenia (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 lutego 2005 r., sygn. FZ 713/04). Instytucja przywrócenia terminu ma charakter wyjątkowy i jej zastosowanie nie jest możliwe, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa (por. wyrok NSA z dnia 28 czerwca 2007 r., sygn. II OSK 479/07). Przywrócenia uchybionego terminu nie uzasadnia też niedostateczna staranność w prowadzeniu własnych spraw (por. postanowienie NSA z dnia 8 lipca 2008 r., sygn.. II OZ 712/08).
W rozpoznawanej sprawie brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Skarżąca nie uprawdopodobniła bowiem, że uchybienie terminu nastąpiło bez jej winy. Skarżąca jako adres do korespondencji wskazała adres, pod którym w czasie jej nieobecności przebywają jeszcze inne dorosłe osoby (domownicy), którym doręczyciel może zostawić przesyłkę, w konsekwencji dokonując doręczenia zastępczego w trybie art. 43 Kpa. Musiała się więc liczyć z tym, że ewentualne skutki uchybień powyższych osób, będą miały bezpośredni wpływ na bieg jej sprawy w postępowaniu sądowym. Odbiór przesyłki pokwitował wujek skarżącej, A. C., u którego skarżąca zamieszkuje. W samej konstrukcji doręczenia zastępczego tkwi założenie, że dopuszczalne jest pozostawienie korespondencji zamiast bezpośrednio adresatowi - innej osobie będącej domownikiem gotowym do dalszego przekazania pisma podmiotowi nieobecnemu w mieszkaniu. Zobowiązanie to następuje już z momentem przyjęcia pisma przez dorosłego domownika i złożenia czytelnego podpisu na potwierdzeniu odbioru. W orzecznictwie przyjmuje się, że jeżeli dorosły domownik nie odmawia przyjęcia przesyłki, to oznacza, że podjął się on doręczenia tej przesyłki adresatowi (por. wyrok NSA z dnia 1 lutego 2011 r., sygn. II OSK 1098/10).
Jednocześnie w świetle art. 43 Kpa z faktu pozostawania we wspólnocie domowej oraz zobowiązania się domownika do oddania pisma wynika domniemanie upoważnienia do odbioru pisma. Domniemanie takie może być obalone przez adresata, jeżeli wykaże brak upoważnienia pełnoletniego domownika do odbioru pism. W przeciwnym razie ewentualne zaniechania domownika, w tym polegające na nieoddaniu we właściwym czasie pisma adresatowi obciążają tegoż adresata (por. postanowienie NSA z dnia 25 marca 2015 r., sygn. II GZ 107/15). W niniejszej sprawie do obalenia domniemania upoważnienia wujka do odbioru korespondencji nie doszło. Ponadto, z akt sprawy wynika, że doręczenie przesyłki wujkowi skarżącej jako dorosłemu domownikowi nie było zdarzeniem incydentalnym. A. C. pokwitował mianowicie w dniu 31 lipca 2017 r. odbiór decyzji organu I instancji, a skarżąca w terminie wniosła od niej odwołanie.
W świetle powyższego wskazana we wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi okoliczność nie uprawdopodabnia, że do jego uchybienia doszło z przyczyn od skarżącej niezależnych w rozumieniu art. 87 § 2 Ppsa. Z tego powodu Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 86 § 1 w zw. z art. 87 § 2 Ppsa, orzekł jak w postanowieniu.