Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Beata Ziomek po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2011r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A.K. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności zarządzenia w sprawie powierzenia stanowiska dyrektora szkoły podstawowej postanawia: odrzucić skargę.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 26 stycznia 2011r. znak: [...] Wojewoda stwierdził nieważność zarządzenia Wójta Gminy R. z dnia [...] Nr [...] w sprawie powierzenia A.K. stanowiska dyrektora Szkoły Podstawowej w K., z uzasadnieniem, że zostało wydane z naruszeniem art. 5 lit. f Regulaminu Rady Pedagogicznej Szkoły Podstawowej w K., zgodnie z którym Przewodniczący Rady (Dyrektor Szkoły) zobowiązany jest do powiadomienia z tygodniowym wyprzedzeniem o terminie i porządku posiedzeń Rady (nie dotyczy to posiedzeń nadzwyczajnych).
Skargę na powyższe rozstrzygnięcie nadzorcze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniósł A.K. zarzucając Wojewodzie naruszenie art. 90 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, art. 40 ust. 6 i art. 36 ust. 4 ustawy o systemie oświaty, na nadto art. 91 ust. 1 i 4 ustawy o samorządzie gminnym. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U nr 153 poz. 1269 ze zm.) oraz art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U nr 153 poz.1270 ze zm., zwaną dalej p.p.s.a.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, co oznacza, że w przypadku zaskarżenia decyzji, postanowienia, czy innego aktu, sąd bada ich zgodność z przepisami prawa. Uruchomienie kontroli legalności zaskarżonego aktu musi być jednak poprzedzone ustaleniem, że skarga w danej sprawie pochodzi od uprawnionego podmiotu.
W myśl art. 3 § 2 pkt 7 p.p.s.a sąd administracyjny orzeka w sprawach skarg na akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego. Z kolei przepis art. 50 § 1 p.p.s.a daje uprawnienie do wniesienia skargi każdemu, kto ma w tym interes prawny, prokuratorowi, Rzecznikowi Praw Obywatelskich i organizacji społecznej, jeżeli sprawa mieści się w zakresie jej statutowej działalności i brała ona udział w postępowaniu administracyjnym.
Legitymacja do złożenia skargi oparta została zatem na kryterium interesu prawnego, co oznacza, że ze skargą może wystąpić każdy podmiot, który wykaże związek między chronionym przez przepisy prawa materialnego interesem prawnym, a aktem lub czynnością organu administracji publicznej. Przepisem szczególnym w stosunku do art. 50 p.p.s.a. jest art. 98 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz.U z 2001r. Nr 142, poz.1591 ze zm.), zgodnie z którym uprawnionym do złożenia skargi jest gmina i związek gminny, których interes prawny, uprawnienie lub kompetencja zostały naruszone. Podstawą do wniesienia skargi jest uchwała lub zarządzenie organu, który podjął uchwałę lub zarządzenie albo, którego dotyczy rozstrzygnięcie nadzorcze.
W związku z powyższym, skoro podstawę do wniesienia skargi stanowi uchwała lub zarządzenie organu, nie ulega wątpliwości, iż w niniejszej sprawie to Wójt Gminy R. jest uprawniony do wniesienia skargi. W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd, że uregulowanie zawarte w art. 98 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym wyłącza dopuszczalność wniesienia skargi do sądu przez inne podmioty niż wymienione w tym unormowaniu (por. postanowienie NSA z dnia 26 czerwca 2007r. sygn. II OSK 823/07, postanowienie WSA w Krakowie z dnia 16 lipca 2010r., sygn. III SA/Kr 565/10).
Swoistość postępowania sądowego dotyczącego tylko oceny legalności nadzorczej ingerencji w działalność organów nie daje podstaw do uznania możliwości zaskarżenia rozstrzygnięcia nadzorczego przez jakikolwiek inny podmiot poza gminą lub związkiem komunalnym, nawet wówczas gdy skarżącym jest podmiot, którego dotyczy zaskarżona uchwała lub zarządzenie. Osobom tym przysługuje bowiem wyłącznie interes faktyczny (a nie prawny), który nie daje podstaw do wniesienia skargi na rozstrzygnięcie nadzorcze do sądu administracyjnego.
W tym stanie rzecz, ponieważ posiadanie uprawnienia do złożenia skargi do sądu administracyjnego stanowi podstawową przesłankę dopuszczalności skargi, a skarżący takiej legitymacji nie posiada, skarga na mocy art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., jako niedopuszczalna, podlegała odrzuceniu.