Wniosek o przyznanie prawa pomocy przez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego z urzędu w sprawie ze skargi na decyzję SKO w przedmiocie opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości
Sentencja

Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Kielcach Małgorzata Długońska po rozpoznaniu w dniu 12 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku G. M. i B. M. o przyznanie prawa pomocy przez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego z urzędu w sprawie ze skargi G. M. i B. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.

Uzasadnienie strona 1/3

G. M. i B. M.złożyli na formularzu PPF wniosek o zwolnienie kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego z urzędu w sprawie z ich skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w w przedmiocie opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości.

W złożonym formularzu wnioskodawcy podali, że prowadzą wspólnie gospodarstwo domowe, są współwłaścicielami domu wielkości 120 m kw o wartości 200 tysięcy złotych i budynku użytkowego wielkości 140 m kw o wartości 250 tysięcy złotych na działce objętej prawem użytkowania wieczystego. Skarżący podał, że osiąga z działalności gospodarczej miesięczny dochód w wysokości 1500 zł, jego zona pobiera świadczenie przedemerytalne w wysokości 950 zł netto miesięcznie. Wnioskodawcy podali w formularzu stałe wydatki miesięczne: koszty utrzymania domu, w tym opłaty za media i zakup opału - 1000 zł, koszty leczenia - 300 zł., ubezpieczenie -150 zł. Na wezwanie referendarza nadesłali dodatkowe dokumenty dotyczące ich sytuacji majątkowej: zeznania podatkowe za 2017 r. wyciąg z rachunku bankowego, z okresu od 1 maja 2018 r. do 31 lipca 2018 r., bilans z księgi przychodów i rozchodów za okres 1 stycznia 2018 r. do 30 czerwca 2018 r. Ze złożonych dokumentów wynika, że w 2017 r. skarżący osiągnął z działalności gospodarczej przychód w wysokości 226973,32 zł, poniósł koszty uzyskania przychodu w wysokości 179737,10 zł, co dało dochód w wysokości 47236,22 zł. Jego żona osiągnęła w 2017 r. dochód w wysokości 12449,58 zł. W pierwszym półroczu 2018 r. skarżący z osiągnął z działalności gospodarczej przychód w wysokości 118563,74 zł, na zakup towarów handlowych wydał 72316,63 zł, pozostałe wydatki wyniosły 34039,13 zł, co dało w sumie dochód w wysokości 12307,98 zł. Ponadto wnioskodawcy w piśmie z dnia 14 sierpnia 2018 r. podali następujące roczne wydatki na utrzymanie domu: ogrzewania - 4000 zł, energia elektryczna - 2000 zł, opłaty za wodę i ścieki -1500 zł, ubezpieczenie domu - 800 zł, w sumie średnio 8300 zł rocznie. Oświadczyli, że na leczenie prywatne nie wydają znaczących sum pieniędzy.

Zgodnie z art. 245 § 1 i art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 poz. 1302), zwanej dalej "p.p.s.a." przyznanie prawa pomocy przysługuje osobie fizycznej, która wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmujące zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata lub radcy prawnego) bądź osobie, która wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (prawo pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego. Zawarty w art. 246 § 1 p.p.s.a. zwrot "gdy wykaże" oznacza, że to na wnoszącym o przyznanie prawa pomocy spoczywa ciężar dowodu, że znajduje się on w sytuacji uprawniającej do skorzystania z prawa pomocy. Na wnioskodawcy ciąży więc obowiązek wykazania, że jej sytuacja materialna jest na tyle trudna, iż uzasadnia poczynienie odstępstwa od generalnej zasady ponoszenia kosztów sądowych i honorarium pełnomocnika przez osobę dochodzącą swych roszczeń przed sądem. Przez uszczerbek utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny należy rozumieć takie zachwianie sytuacji i bytowej wnioskodawcy, iż nie byłby on w stanie zapewnić sobie minimum warunków socjalnych (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 marca 2005 r., sygn. akt: II FZ 137/05, opublikowane w bazie http://orzecznictwo.nsa.gov.pl, podobnie jak następne powołane orzeczenia).

Strona 1/3