Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Chobian po rozpoznaniu w dniu 19 września 2018 r., na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu M. K. od postanowienia starszego referendarza sądowego z 18 lipca 2018 r. w sprawie ze skargi M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie kary pieniężnej za wykonywanie transportu drogowego osób z naruszeniem warunków określonych w zezwoleniu postanawia utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie z 18 lipca 2018 r.
Wyrokiem z 7 marca 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach oddalił skargę wniesioną przez M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w przedmiocie kary pieniężnej za wykonywanie transportu drogowego osób z naruszeniem warunków określonych w zezwoleniu.
Skarżący w odpowiedzi na wezwanie do uiszczenia wpisu sądowego od skargi kasacyjnej od powyższego wyroku złożył niepodpisany formularz urzędowy PPF wnosząc o zwolnienie od kosztów sądowych. W formularzu tym wnioskodawca podał, że prowadzi gospodarstwo domowe wspólnie z matką, ma firmę transportową, z prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej uzyskuje miesięczny dochód w wysokości 15250 zł netto. Matka jest bezrobotna, nie osiąga żadnego dochodu. Skarżący posiada oszczędności na rachunkach bankowych w wysokości 1919,50 zł i 10 pojazdów mechanicznych o wartości ponad 5000 zł każdy. Wnioskodawca wykazał jako stałe wydatki i zobowiązania kredyty w wysokości 1916 zł i raty leasingowe w wysokości 12078 zł.
Zarządzeniem referendarza sądowego z 7 czerwca 2018 r. wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia braku formalnego wniosku o przyznanie prawa pomocy przez własnoręczne podpisanie formularza urzędowego PPF - w terminie 7 dni - pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania oraz do uzupełnienia wniosku o przyznanie prawa pomocy przez złożenie:
- zeznania podatkowego wnioskodawcy za rok 2017 r.,
- wyciągów z rachunków bankowych w walucie polskiej i obcej należących do wnioskodawcy z okresu ostatnich 3 miesięcy,
- dokumentów potwierdzających zyski albo straty z działalności gospodarczej prowadzonej przez wnioskodawcę w 2018 r.,
- dodatkowego oświadczenia, zawierającego dane dotyczące miesięcznych wydatków na jedzenie, ubrania, opłaty za media w domu (gaz, energię elektryczną, wodę, śmieci itp.) i inne niezbędne koszty jego gospodarstwa domowego.
W zakreślonym terminie skarżący nadesłał jedynie podpisany formularz PPF, natomiast nie złożył żadnych wyjaśnień i nie nadesłał wymaganych dokumentów.
Postanowieniem z 18 lipca 2018 r. referendarz sądowy odmówił przyznania prawa pomocy. Podał, że wnioskodawca nie wykazał w sposób przekonujący, że nie stać go na poniesienie kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika z wyboru. Skarżący prowadzi firmę transportową przynoszącą dochód, posiada również oszczędności pieniężne, skorzystał z usług adwokata z wyboru do sporządzenia skargi kasacyjnej. Uiścił wpis sądowy od skargi i opłatę kancelaryjną w wysokości po 100 zł. Referendarz podkreślił, że ze względu na to, że oświadczenie skarżącego zawarte we wniosku o przyznanie prawa pomocy nie było wystarczające do pełnej oceny jego rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych, wezwał skarżącego do nadesłania wyjaśnień i dokumentów źródłowych dotyczących jego stanu majątkowego, dochodów i wydatków. W orzecznictwie sądów administracyjnych oraz w literaturze dotyczącej tego zagadnienia przyjęty został pogląd, że niedopełnienie, nawet w części, obowiązku złożenia przez stronę dodatkowego oświadczenia uzasadnia oddalenie wniosku o przyznanie prawa pomocy (por. postanowienie NSA z 31 stycznia 2013 r. ,sygn. akt I OZ 51/13, LEX nr 1273885). Zdaniem referendarza z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Skarżący bowiem nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, uniemożliwiając tym samym dokonanie wszechstronnej i właściwej oceny jego sytuacji finansowej. Brak właściwego wykonania wezwania skutkować musiał odmową przyznania prawa pomocy. Referendarz dodał, że udzielenie stronie prawa pomocy w postępowaniu przed sądem administracyjnym jest formą dofinansowania jej z budżetu państwa i przez to powinno się sprowadzać do wypadków, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście, obiektywnie niemożliwe. W przedstawionej sprawie taka ocena była niemożliwa ze względu na brak wystarczających informacji i dokumentów potwierdzających trudną sytuację finansową skarżącego.