II SA/Kr 1058/05 POSTANOWIENIE Dnia 28 października 2005r Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Tuszyńska po rozpoznaniu w dniu 28 października 2005r na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi S. B. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia [...] 2005r znak: [...] w przedmiocie wyłączenia organu od załatwienia sprawy i przekazania sprawy do załatwienia zgodnie z właściwością postanawia skargę odrzucić
W niniejszej sprawie Starosta B. postanowieniem z dnia [...].06.2005r wydanym na podstawie art. 24 § 3 i 26 § l i 2 wyłączył A.K. - Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego od udziału w sprawie prowadzonej przez Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego w B. znak [...] w sprawie wykonania robót budowlanych na powierzchni działek nr "1" i "2" w B. (pkt I) oraz przekazał sprawę do załatwienia Wojewódzkiemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego w [...] (pkt II).
Po rozpatrzeniu zażalenia H.K. na powyższe postanowienie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] postanowieniem z dnia [...] lipca 2005r, na podstawie art.138 § 2 kpa w związku z art.144 kpa, uchylił zaskarżone postanowienie w części dotyczącej punktu II i przekazał sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.
Skargę do sądu administracyjnego na powyższe postanowienie złożył Starosta B., zarzucając , że zostało ono wydane w wyniku rozpoznania zażalenia osoby, której nie przysługiwał status strony w sprawie objętej postanowieniem organu I instancji.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej odrzucenie, ewentualnie o oddalenie skargi. Kolegium przytoczyło uchwałę składu siedmiu sędziów NSA z 19 maja 2003 r., OPS 1/03 ("Jurysta" 2003, nr 7-8, s. 60), w której sąd stwierdził, że "rola jednostki samorządu terytorialnego w postępowaniu administracyjnym jest wyznaczona przepisami prawa materialnego. Może być ona - jako osoba prawna - stroną tego postępowania i wówczas organy ją reprezentujące będą broniły jej interesu prawnego, korzystając z gwarancji procesowych, jakie przepisy kodeksu postępowania administracyjnego przyznają stronom postępowania administracyjnego. Ustawa może jednak organowi jednostki samorządu terytorialnego wyznaczyć rolę organu administracji publicznej w rozumieniu art. 5 § 2 pkt 3 k.p.a. Wtedy będzie on -bronił- interesu jednostki samorządu terytorialnego w formach właściwych dla organu prowadzącego postępowanie. Przyznanie zatem organowi jednostki samorządu terytorialnego właściwości do orzekania w sprawie indywidualnej w formie decyzji administracyjnej, niezależnie od tego, czy nastąpiło to na mocy ustawy, czy też w drodze porozumienia, wyłącza możliwość dochodzenia przez tę jednostkę jej interesu prawnego w trybie postępowania administracyjnego lub sądowoadministracyjnego. W takiej sytuacji jednostka samorządu terytorialnego nie ma legitymacji procesowej strony w tym postępowaniu, nie jest również podmiotem uprawnionym do zaskarżania decyzji administracyjnych do Naczelnego Sądu Administracyjnego ani też legitymowanym do wystąpienia z powództwem do sądu powszechnego".
Przenosząc te poglądy na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że Starosta B., nie jest legitymowany formalnie do złożenia skargi. Przepisy prawa materialnego, które wyznaczają w tym przypadku role jednostki samorządu terytorialnego, wyraźnie bowiem wskazują że organy jednostek działają w tym wypadku jako organy administracji publicznej. Skoro zatem skarżący nie jest legitymowany do złożenia skargi, to skarga taka powinna zostać odrzucona.
Zgodnie z powyższym należy przyjąć , że w niniejszej sprawie Starosta B. nie jest stroną postępowania administracyjnego w rozumieniu art.28 kpa i nie jest podmiotem uprawnionym do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na podstawie art. 50 § l p.s.a na postanowienie organu II instancji. Dlatego też wniesienie skargi przez organ, który wydał postanowienie w I instancji nie jest dopuszczalne.
Stosownie do art. 58 § ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd m.in. odrzuca skargę jeżeli wniesienie skargi jest niedopuszczalne.
Dlatego też, na podstawie powyższego przepisu, należało orzec jak w sentencji.