Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Gminy M. w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Małgorzata Brachel - Ziaja Sędziowie: NSA Izabela Dobosz, WSA Renata Czeluśniak po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 kwietnia 2009 r. sprawy ze skargi I.K. -P. na uchwałę Rady Gminy M. z dnia 24 czerwca 2005 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego postanawia oddalić wniosek Rady Gminy M. o wyłączenie od rozpoznania sprawy sędziego WSA W.J.

Uzasadnienie

Rada Gminy M. złożyła w dniu 20 marca 2009 r. wniosek o wyłączenie od rozpoznania sprawy SWSA W.J. na podstawie art. 19 z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.)- W uzasadnieniu wniosku wskazano, że na rozprawie w dniu [...]marca 2009 r. do udziału w postępowaniu sądowoadministracyjnym w charakterze uczestnika zostało dopuszczone Stowarzyszenie A. reprezentowane przez radcę prawnego M.S. Radca prawny reprezentujący stowarzyszenie przez wiele lat pracował razem z sędzią WSA W.J. w Katedrze Prawa Administracyjnego Uniwersytetu Jagiellońskiego, co zdaniem wnioskodawcy powoduje realne obawy, że sędzia nie zachowa wystarczającego obiektywizmu przy badaniu przedmiotowej skargi.

Sędzia WSA W.J. na podstawie art. 22 § 2 p.p.s.a. złożył oświadczenie, w którym wyjaśnił, że nigdy nie był zatrudniony na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w tej samej Katedrze, w której w tym samym czasie był zatrudniony radca prawny M.S. W dalszej części oświadczenia sędzia wyjaśnił, że jako osoba zatrudniona na Wydziale Prawa i Administracji U.J. zna większość pracowników tego Wydziału, w tym również radcę prawnego M.S ,, jednakże znajomość tego rodzaju nie uzasadnia w jego przekonaniu stwierdzenia wnioskodawcy o obawie niezachowania przez niego wystarczającego obiektywizmu w niniejszej sprawie. Mając jednak na uwadze dotychczasowy przebieg postępowania, a zwłaszcza fakt, że w tej sprawie był już składany przez skarżącą wniosek o wyłączenie sędziego A.N. , który to wniosek został uwzględniony, podobnie jak sędzia N. wyraził przekonanie, że również niniejszy wniosek wymaga rozpatrzenia z punktu widzenia dobra wymiaru sprawiedliwości przemawiającego za tym, aby sprawa była rozpoznania przez innego sędziego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Wniosek o wyłączenie sędziego WSA W.J. od rozpoznania niniejszej sprawy jest bezzasadny i zasługuje na oddalenie.

W myśl art. 19 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U Nr 153, poz. 1270 z późn. zm. - oznaczanej dalej jako p.p.s.a.), sąd wyłącza sędziego na jego żądanie lub na wniosek strony, jeżeli istnieje okoliczność tego rodzaju, że mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności w danej sprawie. Stosownie do art. 22 § 1 p.p.s.a., o wyłączeniu sędziego rozstrzyga sąd administracyjny, w którym sprawa się toczy.

Okolicznością, która zdaniem wnioskodawcy wywołuje uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego WSA W.J. w niniejszej sprawie miał być fakt wieloletniej pracy w tej samej Katedrze na Wydziale Prawa i Administracji UJ, co pełnomocnik uczestnika radca prawny W.J. Jak wynika z oświadczenia sędziego okoliczność ta nigdy nie miała miejsca. Wprawdzie zarówno sędzia, jak i pełnomocnik uczestnika są pracownikami naukowymi na Wydziale Prawa i Administracji UJ, jednakże nie jest to okoliczność, która powodowałaby uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego w niniejszej sprawie, co również potwierdził sędzia w swoim oświadczeniu.

Powołane przez stronę przyczyny wątpliwości co do bezstronności sędziego mają całkowicie odmienny charakter niż przyczyny podane we wniosku I.K.-P. o wyłączenie sędziego NSA A.N. . Rada Gminy M. wskazała na okoliczności faktyczne, które się nie potwierdziły i dlatego, odmiennie niż wniosek skarżącej, wniosek strony przeciwnej nie mógł zostać uwzględniony. Za jego uwzględnieniem nie przemawia również dobro wymiaru sprawiedliwości.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak na wstępie, za podstawę przyjmując art. 19 i art. 22 § 1 i § 2 p.p.s.a.

Strona 1/1