Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Sędzia NSA Joanna Tuszyńska po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 4 sierpnia 2017 r., znak: [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie usunięcia drzew postanawia: oddalić wniosek skarżącego o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od postanowienia referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 8 stycznia 2018 r., sygn. akt II SA/Kr 1286/17.
Postanowieniem z dnia 8 stycznia 2018 r. starszy referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie w punkcie l oddalił wniosek skarżącego J. B. o zwolnienie od kosztów sądowych, a punkcie II oddalił jego wniosek o ustanowienie adwokata z urzędu.
Odpis postanowienia z uzasadnieniem i pouczeniem o sprzeciwie został doręczony skarżącemu w dniu 19 stycznia 2018 r.
W dniu 13 lutego 2018 r. (data stempla pocztowego) skarżący wniósł sprzeciw od ww. postanowienia wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego wniesienia. Na uzasadnienie swojego wniosku skarżący podał, że jest osobą w podeszłym wieku o postępującej demencji starczej, objawiającej się zanikami pamięci. Po odebraniu postanowienia zapomniał, że go otrzymał i gdzie go odłożył. Dopiero w dniu 10 lutego 2018 r., szukając lekarstw w komodzie, zauważył pismo z sądu. Pismo pokazał córce, która je przeczytała i wytłumaczyła mu jego treść.
W piśmie z dnia 27 lutego 2018 r., w wykonaniu zarządzenia sędziego, skarżący został wezwany do przedłożenia dokumentów (zaświadczenia lekarskiego, dokumentacji medycznej it.) które uprawdopodobnią okoliczności podane we wniosku, wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu do wniesienia sprzeciwu, w terminie 7 dni pod rygorem oddalenia wniosku o przywrócenie terminu.
Wezwanie zostało doręczone skarżącemu w dniu 5 marca 2018 r. W zakreślonym terminie skarżący nie przedłożył żadnych dokumentów dotyczących jego stanu zdrowia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., póz. 1369 - dalej p.p.s.a.), jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanawia o przywróceniu terminu. Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Jednocześnie art. 87 § 2 i § 4 p.p.s.a. nakłada na stronę obowiązek uprawdopodobnienia okoliczności wskazujących na brak winy w uchybieniu terminu oraz równoczesnego z wnioskiem dokonania czynności, której nie dokonała w terminie.
Jak wskazuje się w orzecznictwie i literaturze, przywrócenie uchybionego terminu ma charakter wyjątkowy i może nastąpić jedynie wtedy, gdy strona w sposób przekonujący uprawdopodobni brak swojej winy, a przy tym wskaże, że niezależna od niej przyczyna istniała przez cały czas, aż do wniesienia prośby o przywrócenie terminu. Przyjmuje się, że przywrócenie terminu nie jest dopuszczalne, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. O braku winy w niedopełnieniu obowiązku można mówić tylko w przypadku stwierdzenia, że dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia, której strona nie mogła usunąć nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że wniosek skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie. Wskazane we wniosku okoliczności nie zostały w żaden sposób uprawdopodobnione, stąd nie ma podstaw do uznania braku winy skarżącego w uchybieniu wniesienia sprzeciwu na postanowienie w ustawowym, 7-dniowym terminie. Skarżący usprawiedliwienia dla niedotrzymania terminu upatruje w pogarszającej się z wiekiem kondycji fizycznej i umysłowej (ma 74 lata). Powyższe twierdzenia pozostały jednak całkowicie gołosłowne. Skarżący nie tylko w postępowaniu dotyczącym przywrócenia terminu, ale również na jego wcześniejszych etapach, w tym przede wszystkim w postępowaniu o przyznanie prawa pomocy, nie wykazał, aby pozostawał w specjalistycznym leczeniu, czy też zażywał konieczne środki farmakologiczne. Sąd zwrócił również uwagę na aktywność skarżącego na etapie postępowania administracyjnego, w szczególności złożone przez niego w dniu 11 stycznia 2017 r. zeznania (k. 48 akt administracyjnych). Zapis wypowiedzi skarżącego świadczy o tym, że skarżący wypowiadał się spójnie i logicznie, udzielając precyzyjnych odpowiedzi. Powyższe zaprzecza przedstawionemu we wniosku opisowi stanu zdrowia skarżącego.
Dlatego też, na podstawie art. 86 § 1 p.p.s.a. sąd orzekł jak w sentencji.