W orzecznictwie sądowym prezentowane jest stanowisko, że przyznanie prawa pomocy powinno mieć charakter wyjątkowy i winno być stosowane w stosunku do osób charakteryzujących się ubóstwem (przykładowo do takich osób można zaliczyć bezrobotnych bez prawa do zasiłku lub osoby ze względu na okoliczności życiowe pozbawione całkowicie środków do życia). Strona będąca osobą fizyczną powinna partycypować w kosztach postępowania, jeżeli ma jakiekolwiek środki majątkowe, w szczególności posiada stały miesięczny dochód przewyższający ustalone minimalne wynagrodzenie za pracę (post. NSA z dnia 22 grudnia 2002 r., OZ 862/04, niepubl.). Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 10 stycznia 2005 r. (sygn. akt FZ 478/04, niepublik.), stwierdził, iż opłaty sądowe stanowią rodzaj danin publicznych. Zwolnienia od ponoszenia tego rodzaju danin stanowią odstępstwo od konstytucyjnego obowiązku ich powszechnego i równego ponoszenia, wynikającego z art. 84 ustawy zasadniczej. Dlatego też muszą być stosowane w sytuacjach wyjątkowych, gdy istnieją uzasadnione powody do przerzucenia ciężaru dotyczącego danej osoby, czy osób, na współobywateli. Z ich bowiem środków pochodzą dochody budżetu państwa, z których pokrywa się koszty postępowania sądowego w razie zwolnienia strony skarżącej z obowiązku ich ponoszenia. Strona musi zatem wykazać, iż jej sytuacja materialna jest na tyle trudna, iż uzasadnia poczynienie odstępstwa od tej generalnej reguły.
W ocenie orzekającego przedstawiona przez skarżącego sytuacja majątkowa nie daje podstaw do przyznania mu prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych w całości, ani w części. Jak wynika z oświadczenia złożonego we wniosku o przyznanie prawa pomocy skarżący uzyskuje stałe miesięczne dochody z wynagrodzenia za pracę w wysokości [...] zł, którymi może swobodnie dysponować. Stałymi dochodami z emerytury i renty dysponują także pozostający we wspólnym gospodarstwie domowym rodzice skarżącego, a łączna wysokość tych dochodów wynosi 2.070 zł. Uzyskując stałe, pewne dochody skarżący posiada możliwość gromadzenia środków niezbędnych do prowadzenia zainicjowanego postępowania sądowego. Tym samym nie można stwierdzić, iż nie jest on w stanie ponieść kosztów sądowych w niniejszej sprawie. Oprócz miesięcznych dochodów skarżący dysponuje także akcjami o wartości 5.600 zł. Posiadane zasoby pozwolą zatem skarżącemu pokryć koszty sądowe w sprawie w sposób całkowicie nieodczuwalny dla jego sytuacji majątkowej.
Zaakcentować także należy, że skarżący jest właścicielem majątku nieruchomego znacznej wartości w postaci domu o powierzchni 100 m² oraz nieruchomości rolnej wielkości 3,9 ha Posiadanie majątku, a zwłaszcza nieruchomości w zasadzie wyłącza możliwość przyznania prawa pomocy. Istotne jest bowiem, że posiadany majątek może przynosić potencjalne pożytki, może również służyć jako zabezpieczenie pożyczki lub kredytu, jeżeli właścicielowi, który jest zobowiązany do poniesienia określonych wydatków, brakuje bieżących środków finansowych Pogląd ten prezentowany jest w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. postanowienie z dnia 24 marca 2004r., sygn. akt FZ 10/04; postanowienie z dnia 15 kwietnia 2004r., sygn. akt FZ 9/04; postanowienie z 17 października 2005r. sygn. akt II FZ 681/05). Podziela go również orzekający w niniejszej sprawie.
Konkludując, zdaniem orzekającego sytuacja materialna wnioskodawcy pozwala na poniesienie w niniejszej sprawie wpisu sądowego oraz innych ewentualnych kosztów sądowych bez uszczerbku w utrzymaniu siebie i rodziny. Nie można pominąć także faktu, iż wyłożenie przez skarżącego kosztów sądowych jest tylko czasowe, bowiem w przypadku uwzględnienia jego skargi, zgodnie z art. 200 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi będzie skarżącemu przysługiwało prawo domagania się zwrotu kosztów postępowania.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 245 § 3, art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zmianami).