Kraków, dnia 20 lutego 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mirosław Bator po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi S. T. i B. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 9 listopada 2011 r., nr [...] w przedmiocie nakazu wykonania rowu postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji
W skardze złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 9 listopada 2011 r. w przedmiocie nakazu wykonania rowu skarżący zawarli wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.
Zasadą wyrażoną w przepisie art. 61 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) jest wykonalność ostatecznych decyzji organów administracyjnych, także w sytuacji zaskarżenia tej decyzji przez stronę postępowania administracyjnego. Wstrzymanie wykonalności decyzji jest zatem wyjątkiem od tej zasady, który wystąpić może w razie zaistnienia ustawowych przesłanek (faktów) uzasadniających to wstrzymanie i po spełnieniu przez stronę warunków jakie ustawa nakłada na nią, w sytuacji ubiegania się o wstrzymanie wykonania ostatecznej decyzji. Przede wszystkim podkreślić należy, iż wstrzymanie wykonalności decyzji przez sąd administracyjny występuje zawsze na wniosek strony, a co za tym idzie - wykazanie, że istnieją pozytywne przesłanki od których ustawa uzależnia wstrzymanie decyzji przez sąd, spoczywa na stronie która taki wniosek składa. Nie jest zasadnym natomiast wniosek o wstrzymanie decyzji, w którym strona nie wskazuje jakie to szkody poniesie w razie wykonania tej decyzji czy też jakie nieodwracalne skutki wykonanie decyzji spowoduje, oraz w sposób przekonywujący nie uzasadnia swojego stanowiska uprawdopodabniając te okoliczności. Tym bardziej na uwzględnienie nie zasługuje wniosek, który żadnych wyżej wskazanych elementów nie zawiera. Na poparcie tego stanowiska przytoczyć można postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 lutego 2009 r. II FZ 39/09 w którym sąd ten orzekł, iż postanowienie sądu pierwszej instancji odmawiające, na podstawie art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji z powodu braku jakiegokolwiek uzasadnienia wniosku strony w tym zakresie, należy uznać za zgodne z prawem. Nie można bowiem przyjąć, że w sytuacji, gdy skarżący nie wskazuje we wniosku ani na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, ani tych przesłanek w ogóle nie uzasadnia, to obowiązkiem sądu jest poszukiwanie tych okoliczności.
W skardze z złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skarżący zawarli wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, nie wskazując jednak, jakie konkretnie niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków może spowodować wykonanie tej decyzji. Tymczasem sam wniosek o wstrzymanie wykonanie decyzji bez jego uzasadnienia, nie wystarczy by takie wstrzymanie wykonania zastosować. Jak zaznaczono powyżej wniosek o wstrzymanie aktu lub czynności powinien odnosić się do określonych zdarzeń świadczących o tym, że w wstrzymanie wykonania jest uzasadnione. W związku z powyższym instytucja wstrzymania wykonania nie może znaleźć zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż nie zostały wykazane ustawowe przesłanki do wstrzymania wykonania takiej decyzji.
W świetle wskazanych okoliczności, sąd działając na podstawie art. 61 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji postanowienia.
Na końcu zaznaczyć należy, że sąd na etapie rozpoznania wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu nie bada zasadności skargi, czy też zgodności z prawem zaskarżonego aktu. Postępowanie w przedmiocie wstrzymania wykonania aktu stanowi jedynie postępowanie o charakterze wpadkowym, które jest prowadzone w ściśle określonych granicach wyznaczonych treścią art. 61 § 3 p.p.s.a. Zaskarżona decyzja będzie bowiem podlegać kontroli sądu, pod względem jej zgodności z prawem, dopiero w toku merytorycznego rozstrzygania sprawy.