Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Renata Czeluśniak po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku A. B. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w dniu 26 maja 2015 r. w sprawie ze skargi A. B. na uchwałę Rady Miasta Zakopane z dnia 25 września 2014 r. nr LVIII/774/2014 w przedmiocie zgody na zbycie udziału we współwłasności nieruchomości oraz udzielenia bonifikaty od ceny nieruchomości gruntowej postanawia odrzucić wniosek o przywrócenie terminu.
W dniu 9 października 2014 r. skarżący A. B. wezwał Radę Miasta Zakopane do usunięcia naruszenia prawa poprzez uchylenie uchwały Rady Miasta Zakopane z dnia 25 września 2014 r. nr LVIII/774/2014 w przedmiocie zgody na zbycie udziału we współwłasności nieruchomości oraz udzielenia bonifikaty od ceny nieruchomości gruntowej. Rada Miasta Zakopane nie odpowiedziała na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.
W dniu 8 grudnia 2014 r. (data stempla pocztowego) A. B. wniósł bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na opisaną wyżej uchwałę. Skarga wpłynęła do WSA w Krakowie 11 grudnia 2014 r., a Sąd przekazał skargę do organu w dniu 15 grudnia 2014 r.
W odpowiedzi na skargę Rada Miasta Zakopane wniosła o jej odrzucenie, podnosząc że skarga została wniesiona po terminie określonym w art. 53 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
WSA w Krakowie postanowieniem z dnia 19 marca 2015 r. odrzucił skargę A. B., uznając, że została ona wniesiona po terminie. Odpis tego postanowienia wraz z uzasadnieniem skarżący otrzymał 26 marca 2015 r.. co wynika z potwierdzenia odbioru znajdującego się w aktach.
W dniu 24 kwietnia 2015 r. (data stempla pocztowego) A. B. złożył wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, kierując go do Rady Miasta Zakopane, a organ ten przesłał przedmiotowy wniosek do WSA w Krakowie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 87 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "ppsa", pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Zgodnie zaś z art. 88 ppsa spóźniony wniosek o przywrócenie terminu sąd odrzuci na posiedzeniu niejawnym.
Podkreślić trzeba, że instytucja przywrócenia terminu ma charakter wyjątkowy i może być zastosowana tylko w przypadku, gdy strona uprawdopodobni, że zachodzą przesłanki do jej zastosowania. Należy też wyjaśnić, że w odniesieniu do każdego wniosku o przywrócenie terminu sąd zobowiązany jest najpierw zbadać, czy zostały spełnione warunki określone w przytoczonym wyżej art. 87 § 1 ppsa, czyli, czy wniosek został złożony w terminie siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Istotnym jest, że to na stronie spoczywa obowiązek wykazania, że dochowała tego terminu. Dopiero po stwierdzeniu, że wniosek o przywrócenie terminu został złożony z zachowaniem siedmiodniowego terminu z art. 87 § 1 ppsa, możliwe jest badanie tego, czy uchybienie terminu nastąpiło bez winy strony.
Odnosząc powyższe rozważania do wniosku A. B., stwierdzić należy, że skarżący dowiedział się o uchybieniu terminu do wniesienia skargi najpóźniej w dniu 26 marca 2015 r., kiedy otrzymał postanowienie WSA w Krakowie o odrzuceniu jego skargi z uwagi na wniesienie tej skargi po terminie. Zatem w tym dniu zaczął biec siedmiodniowy termin do złożenia wniosku o przywrócenie terminu, o którym mowa w art. 87 § 1 ppsa. Jak zaś wskazano wyżej, A. B. wysłał wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi 24 kwietnia 2015 r.
W związku z powyższym wniosek skarżącego o przywrócenie terminu do wniesienia skargi należało uznać za spóźniony i odrzucić na podstawie art. 88 w związku z art. 87 § 1 ppsa.