Mając na uwadze powyższe zważono, co następuje:
Prawo pomocy jest szczególną instytucją postępowania przed sądami administracyjnymi, mającą na celu zagwarantowanie konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które nie są w stanie samodzielnie ponieść kosztów postępowania sądowego. Instytucja przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym, zgodnie z art. 246 § 1 wspomnianej ustawy przysługuje osobie fizycznej, która wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 10 stycznia 2005 r. (sygn. akt FZ 478/04, niepublik.), stwierdził, iż opłaty sądowe stanowią rodzaj danin publicznych. Zwolnienia od ponoszenia tego rodzaju danin stanowią odstępstwo od konstytucyjnego obowiązku ich powszechnego i równego ponoszenia, wynikającego z art. 84 ustawy zasadniczej. Dlatego też muszą być stosowane w sytuacjach wyjątkowych, gdy istnieją uzasadnione powody do przerzucenia ciężaru dotyczącego danej osoby, czy osób, na współobywateli. Z ich bowiem środków pochodzą dochody budżetu państwa, z których pokrywa się koszty postępowania sądowego w razie zwolnienia strony skarżącej z obowiązku ich ponoszenia. Strona musi zatem wykazać, iż jej sytuacja materialna jest na tyle trudna, iż uzasadnia poczynienie odstępstwa od tej generalnej reguły.
Z powyższego wynika, że strona dochodząca swoich praw na drodze sądowej ma prawo do ubiegania się o zwolnienie od kosztów sądowych, jednakże dla skuteczności złożonego w tej materii wniosku zobowiązana jest spełnić przesłanki określone przepisami prawa, które regulują instytucję prawa pomocy. Zgodnie z treścią art. 252 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wniosek osoby ubiegającej się o przyznanie prawa pomocy powinien zawierać oświadczenie obejmujące dokładne dane o stanie majątkowym i dochodach, a jeżeli wniosek składa osoba fizyczna ponadto dokładne dane o stanie rodzinnym oraz oświadczenie o niezatrudnieniu lub niepozostawaniu w innym stosunku prawnym z adwokatem, radcą prawnym, doradcą podatkowym lub rzecznikiem patentowym.
Użyte w art. 246 ustawy sformułowanie "gdy osoba wykaże" oznacza, iż to na wnoszącym o przyznanie prawa pomocy spoczywa ciężar dowodu, że znajduje się w sytuacji uzasadniającej przyznanie prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. Zatem to skarżący ubiegając się o udzielenie jej prawa pomocy w zakresie całkowitym winien był przekonać Sąd, że jego sytuacja materialna nie pozwala na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania we własnym zakresie.
Zdaniem orzekającego skarżący nie wykazał, iż w stosunku do jej osoby zachodzą przesłanki, od których zależy przyznanie prawa pomocy. Dane zawarte w złożonym przez niego oświadczeniu o stanie rodzinnym, majątku i dochodach nie mają cechy "dokładności", o której mowa w art. 252 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a wezwanie do uzupełnienia danych zostało przez skarżącego wykonane jedynie w ograniczonym zakresie.
Stosownie do treści art. 255 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi strona obowiązana jest złożyć na wezwanie w zakreślonym terminie dodatkowe oświadczenie lub przedłożyć dokumenty źródłowe dotyczące jej stanu majątkowego, dochodów lub stanu rodzinnego, jeżeli jej oświadczenie zawarte we wniosku o przyznanie prawa pomocy okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych oraz stanu rodzinnego lub budzi wątpliwości. Wezwanie skierowane do skarżącego o uzupełnienie wniosku o przyznanie prawa pomocy poprzez złożenie dodatkowych oświadczeń oraz nadesłanie dokumentów źródłowych oznaczało, że dane, którymi dysponował orzekający nie wystarczyły do wolnej od wątpliwości oceny sytuacji majątkowej wnioskodawcy, a tym samym nie umożliwiły uwzględnienia wniosku.