sygn. akt II SA/Kr 662/12 Kraków, dnia 25 czerwca 2012 r. POSTANOWIENIE Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Aldona Gąsecka- Duda po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi "A" sp. z o.o. w T. na postanowienie Wojewody [...] z dnia 23 lutego 2012r., znak [...] w przedmiocie wstrzymania wykonania decyzji ostatecznej postanawia: oddalić wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia.
Zaskarżonym postanowieniem Wojewoda [...] uchylił postanowienie organu pierwszej instancji, który w toku wznowionego postępowania odmówił wstrzymania wykonania decyzji ostatecznej oraz przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.
"A" sp. z o.o. w T. wniosła na powyższe postanowienie skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, domagając się wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia. Wskazała, że w niniejszej sprawie wstrzymanie wykonania decyzji we wznowionym postępowaniu nie jest zasadne, zaś art. 152 § 1 k.p.a. traktować należy jako środek ostateczny. Skarżąca spółka zarzuciła nadto, że wznowienie postępowania w niniejszej sprawie nie miało podstaw, ponieważ wnioskodawczyni nie służył przymiot strony.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z treścią art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz.270, dalej oznaczana jako p.p.s.a.), sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Strona skarżąca nie wskazała, w jaki sposób wykonanie zaskarżonego aktu miałoby pociągnąć za sobą szkody lub skutki, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. Sąd podziela pogląd, prezentowany w orzecznictwie, iż nie wskazanie jakiejkolwiek okoliczności faktycznej, która uprawdopodobniałaby niebezpieczeństwo poniesienia przez niego znacznej szkody albo powstania trudnych do odwrócenia skutków, uniemożliwia uwzględnienie wniosku o wstrzymanie wykonania aktu administracyjnego (zob. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lutego 2009 roku, sygn. akt II FZ 39/09, Lex nr 489786 i z dnia 25 lipca 2008 roku, sygn. akt II OZ 766/08, Lex nr 493672).
Należy nadto zauważyć, że zaskarżone postanowienie nie rozstrzyga kwestii wstrzymania wykonania decyzji ostatecznej, ale ma charakter kasatoryjny. Jego wykonanie polegać będzie wyłącznie na tym, że sprawa wstrzymania wykonania decyzji ostatecznej ponownie zostanie rozpatrzona przez organ pierwszej instancji, który może wniosek o wstrzymanie uwzględnić bądź nie. Samo postanowienie organu odwoławczego, uchylające rozstrzygnięcie pierwszoinstancyjne i przekazujące sprawę do ponownego rozpatrzenia nie powoduje jeszcze wstrzymania wykonania decyzji ostatecznej.
W skardze, zawierającej jednocześnie wniosek o wstrzymanie wykonania postanowienia, strona skarżąca wyartykułowała zarzuty wobec prawidłowości prowadzenia wznowionego postępowania. Jednakże zarzuty te nie mogły mieć wpływu na wstrzymanie wykonania aktu administracyjnego przez sąd. Wyraźne brzmienie art. 61 § 3 p.p.s.a. nie pozwala na przyjęcie, że orzekając w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu administracyjnego należy brać pod uwagę prawdopodobieństwo wyeliminowania go z obrotu prawnego, co jako dodatkowa przesłanka musiałoby wynikać wprost z przepisu. Należy podzielić w tym zakresie pogląd, zgodnie z którym sąd administracyjny rozpoznający wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji nie może badać, choćby wstępnie, czy zaskarżona decyzja dotknięta jest wadą uzasadniającą jej uchylenie lub stwierdzenie nieważności (tak Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 20 stycznia 2011r., sygn. akt II OSK 2588/10, Lex Omega nr 734443).
Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia, za podstawę biorąc art. 61 § 3 p.p.s.a.