Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym : Przewodniczący : Sędzia WSA Magda Froncisz po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R.R. na uchwałę Rady Miasta Zakopane z dnia 23 października 2014 r., nr LVIII/791/2014 w przedmiocie rozpatrzenia skargi na działalność Burmistrza Miasta Zakopane postanawia: skargę odrzucić.
W dniu 18 grudnia 2014 r. R. R. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Rady Miasta Zakopane z 23 października 2014 r., nr LVIII/791/2014 w przedmiocie rozpatrzenia skargi na działalność Burmistrza Miasta Zakopane. W podstawie prawnej uchwały powołano m.in. art. 229 pkt 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.), dalej "K.p.a.".
Zakwestionowana uchwała Rady Miasta Zakopane zawiera stanowisko Rady w sprawie skargi (zatytułowanej "zażalenie") R. R. z 16 czerwca 2014 r. dotyczącej działalności Burmistrza Miasta Zakopane. Treść pisma z 16 czerwca 2014r. wskazuje, że ma ono charakter skargi na nienależyte wykonywanie zadań przez Burmistrza Miasta Zakopane. R. R. zarzucił Burmistrzowi bezczynność w podjęciu czynności określonych w art. 136 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2014 r., poz. 518 ze zm.), przed ustanowieniem wieczystego użytkowania w akcie notarialnym z [...] grudnia 1999 r. Rep. A nr [...].
W odpowiedzi na skargę Rada Miasta Zakopane wniosła o jej odrzucenie, jako niedopuszczalnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Z art. 3 § 2 pkt 5 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej "P.p.s.a.", wynika kognicja sądu administracyjnego w odniesieniu do uchwał organów gminy. Przepis art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.) przewiduje możliwość zaskarżenia do sądu uchwały przez każdego, czyj interes prawny lub uprawnienie zostało naruszone uchwałą podjętą przez organ gminy z zakresu administracji publicznej - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa.
Natomiast zgodnie z art. 229 pkt 3 K.p.a. organem właściwym do rozpatrzenia skarg dotyczących zadań lub działalności wójta (burmistrza lub prezydenta miasta) jest rada gminy.
W orzecznictwie przyjmuje się jednolicie, że działalność organów państwowych i samorządowych uregulowana w Dziale VIII Kodeksu postępowania administracyjnego dotycząca skarg i wniosków obywateli nie podlega rozpoznaniu przez sądy administracyjne. Przepisy zamieszczone w tym dziale stanowią tzw. tryb skargowy, a od uchwał wydanych w tym trybie nie służy skarga do wojewódzkich sądów administracyjnych.
Przepis art. 231 K.p.a. nie przewiduje możliwości wydania przez organ jakiegokolwiek aktu lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 P.p.s.a. W dziale VIII K.p.a., zawierającym regulacje odnoszące się do postępowania skargowego, brak jest również przepisu dopuszczającego taką możliwość. Konsekwencją powyższego jest uznanie, że w sprawach dotyczących postępowania skargowego skarżącemu nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego. Działania podejmowane przez organ w trybie postępowania w sprawie skarg i wniosków normowane przepisami działu VIII K.p.a. nie mają formy aktu lub czynności, o jakich mowa w art. 3 § 2 P.p.s.a. (por. postanowienia NSA z dnia 1 lutego 2007 r., sygn. I OSK 395/06, LEX nr 362475, z dnia 21 grudnia 2010 r. sygn. II OSK 2389/10, z dnia 1 marca 2010 r., II OSK 478/09, dostępne na witrynie: orzeczenia.nsa.gov.pl).
Kwestionowana uchwała podjęta w trybie art. 229 pkt 3 K.p.a. nie stanowi przepisów prawa miejscowego, nie dotyczy też zadań z zakresu administracji publicznej powierzonych gminie na podstawie art. 18 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, a zatem nie podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego.
Wobec powyższego należało odrzucić skargę, w oparciu o art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a., zgodnie z którym sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego.
Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji, na mocy powołanych wyżej przepisów.