Z przepisu art. 16 ust. 4 ustawy wynikał natomiast obowiązek Wojewody do uzgodnienia z właściwymi radami gmin projektu (całego) rozporządzenia w sprawie wyznaczenia obszaru chronionego krajobrazu. Każda zmiana rozporządzenia, wydanego na podstawie ustawy, nawet w przypadku, gdy rozporządzeniem tym nie zmienia się terenów parku krajobrazowego, a zmienia się inne ustalenia dotyczące tego terenu, wymaga także uzgodnień z właściwymi radami gmin, w tym przypadku z miastem Skierniewice oraz gminami: Bolimów, Kowiesy, Nieborów, Nowy Kawęczyn, Skierniewice. Wojewoda Łódzki nie był zwolniony z obowiązku dokonania tego uzgodnienia.
Prokurator wskazał, że uzgodnienie jest najdalej idącą formą współdziałania organów w procesie tworzenia prawa. W tej sytuacji zaniechanie przez organ wydający akt prawa miejscowego uzgodnienia aktu z organami miasta Tomaszowa Mazowieckiego i wskazanych powyżej gmin, stanowi naruszenie art. 16 ust. 4 ustawy, które winno skutkować koniecznością stwierdzenia nieważności zaskarżonego rozporządzenia w całości. System prawa nie zna bowiem instytucji "dostosowania" aktu normatywnego do zmian w porządku prawnym, które miałoby zwalniać z rygorów określonych dla nowelizacji tego aktu.
Na tej podstawie Prokurator Okręgowy w Ł. wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozstrzygnięcia.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda Łódzki stwierdził, iż skarga jest niezasadna, ponieważ kwestionowanym rozporządzeniem nie tworzono nowego parku krajobrazowego. Przepis art. 16 ust. 4 ustawy o ochronie przyrody (w ówczesnym brzmieniu) wymagał natomiast uzgodnienia rozporządzenia wojewody z właściwą miejscowo radą gminy tylko w przypadku utworzenia, zmiany granic lub likwidacji parku krajobrazowego. Zaskarżonym aktem prawnym Wojewody Łódzkiego nie dokonano zmiany granic przedmiotowego parku krajobrazowego, a rozporządzenie miało charakter porządkujący kwestie pomiaru powierzchni, zaistniałe zmiany administracyjne i dostosowanie do zapisów nowej ustawy z 16 kwietnia 2004r. W związku z tym Wojewoda wniósł o oddalenie skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest niedopuszczalna.
Zgodnie z art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.) - powoływanej dalej jako: "p.p.s.a.", skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi. Stosownie natomiast do art. 32 p.p.s.a. w postępowaniu w sprawie sądowoadministracyjnej stronami są skarżący oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi.
W tym miejscu należy podkreślić, że podstawę wydania rozporządzenia Wojewody nr 36/2005 stanowił art.. 157 w zw. z art 16 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004r. o ochronie przyrody (Dz.U. Nr 92, poz. 880 ze zm., dalej jako u.o.p.).
Zgodnie z dyspozycją art. 157 u.o.p. dotychczasowe przepisy wykonawcze, wydane na podstawie poprzedniej ustawy zachowują moc do czasu wydania przepisów na podstawie niniejszej ustawy. Takimi przepisami wykonawczymi były bez wątpienia regulacje określające działanie parków krajobrazowych. Z woli ustawodawcy zatem zaistniała konieczność wydania nowych aktów prawnych, określających działanie także istniejących już parków krajobrazowych.