Przede wszystkim jednak należy zwrócić uwagę, że ustawą z dnia 23 stycznia 2009r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w organizacji i podziale zadań administracji publicznej w województwie (Dz.U. Nr 92, poz. 753) wprowadzono zmiany m.in. w ustawie o ochronie przyrody, w wyniku których art. 16 ust. 3 u.o.p. otrzymał nowe brzmienie. Na skutek nowelizacji uległ zmianie dotychczasowy podział kompetencji między administrację rządową i samorządową w zakresie tworzenia i funkcjonowania parków krajobrazowych. Organem kompetentnym w powyższej kwestii przestał być wojewoda, a stał się nim sejmik województwa. W rezultacie więc, biorąc pod uwagę brzmienie art. 54 § 1 p.p.s.a., skarga do sądu administracyjnego powinna zostać wywiedziona przez Prokuratora, nie za pośrednictwem Wojewody Łódzkiego, lecz za pośrednictwem Sejmiku Województwa Łódzkiego.
Treść art. 54 p.p.s.a., na co zasadnie zwrócił uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w postanowieniu z dnia 21 marca 2011r., sygn. akt II SA/Kr 1341/10, utrzymanym w mocy postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 lipca 2011r., sygn. akt II OSK 1473/11 (dostępne w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem: https://orzeczenia.nsa.gov.pl), uzasadnia wniosek, że ustawodawca wiąże status strony postępowania sądowoadministracyjnego z organem, który wydał zaskarżony akt, nie tylko obligując ten właśnie organ do przekazania akt sprawy i udzielenia odpowiedzi na skargę, lecz również wyposażając ten właśnie organ w kompetencje autokontrole. Kompetencje te związane są jednak z właściwością do rozstrzygania danej sprawy, co oznacza, że w razie utraty właściwości do rozstrzygania danego rodzaju spraw, organ, który wydał zaskarżony akt traci również kompetencje autokontrolne. Kompetencji tych nie uzyskuje jednak "nowy" organ, który stał się właściwy do rozstrzygania spraw, w których wydano zaskarżoną decyzję, gdyż nie jest on organem, którego działanie lub bezczynność zaskarżono, a tylko taki organ ma kompetencje autokontrole według art. 54 § 3 p.p.s.a. Domniemywanie kompetencji administracyjnych i ich odkodowywanie na podstawie wykładni systemowej lub celowościowej jest niedopuszczalne.
W orzecznictwie sądowoadministracyjnym wskazuje się, iż określenie "organ, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi" może być również odczytywane szerzej, gdy weźmie się pod uwagę treść art. 153 p.p.s.a., zgodnie z którym ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. W sytuacji wyeliminowania zaskarżonego aktu z obrotu prawnego przez sąd administracyjny, sprawa będzie ponownie rozpatrywana przez organ właściwy i to ten właśnie organ jest związany w tej konkretnej sprawie oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania wyrażonymi w orzeczeniu sądu. Okoliczność ta przesądza o zasadności potraktowania jako strony postępowania organ aktualnie właściwy do wydawania tego rodzaju aktów prawa miejscowego, który to rodzaj obejmuje akt będący przedmiotem zaskarżenia (por. postanowienie NSA z dnia 7 lutego 2011r., sygn. akt 113/12 - dostępne jw.).
W rozpoznawanej sprawie Prokurator Okręgowy w Ł. złożył skargę na rozporządzenie Wojewody Łódzkiego z dnia 7 października 2005r., nr 36/2005, w sprawie Bolimowskiego Parku Krajobrazowego, za pośrednictwem organu, który utracił kompetencje do rozstrzygania danej sprawy. Z uwagi na powyższe skargę należało odrzucić, jako niedopuszczalną, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. Tożsame stanowisko w tej kwestii zaprezentował także Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 5 lutego 2014r., sygn. akt II OSK 3108/13 (niepublikowane).
a.bł.