Dnia 12 marca 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Rymaszewska po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2010 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku T. R. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego postanawia - odmówić przywrócenia terminu do wniesienia skargi.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. decyzją z dnia [...], nr [...] utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...], nr [...] o odmowie przyznania T. R. pomocy w formie zasiłku celowego na zakup leków w miesiącu kwietniu 2009r. W decyzji tej organ administracji zawarł pouczenie, iż może być ona zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z powodu uznania jej za niezgodną z prawem w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia, zaś skargę należy złożyć w dwóch egzemplarzach za jego pośrednictwem.
Postanowieniem z dnia 14 stycznia 2010r., sygn. akt II SA/Łd 613/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi odrzucił skargę T. R. na powyższą decyzję z uwagi na uchybienie terminu do jej wniesienia. Odpis tego postanowienia doręczono skarżącemu w dniu 27 stycznia 2010r. W dniu 26 stycznia 2010r. stawił się w Sądzie pełnomocnik skarżącego ustanowiony w sprawie w związku z przyznanym mu postanowieniem z dnia 3 września 2009r. prawem pomocy w zakresie dotyczącym zastępstwa prawnego poprzez ustanowienie radcy prawnego.
W dniu 1 lutego 2010r. skarżący ponownie wniósł skargę na w/w decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego oraz złożył wniosek o przywrócenie terminu do jej wniesienia.
W uzasadnieniu wniosku o przywrócenie terminu podniósł, iż nieznaczne opóźnienie we wniesieniu skargi (2 dni) wynikało wyłącznie z jego niewiedzy co do sposobów liczenia terminu do złożenia skargi. Sądził bowiem, że 30 dni oznacza miesiąc. Nie ponosi winy w przekroczeniu tegoż terminu, gdyż nie posiada wiedzy prawniczej oraz jest osobą bardzo ciężko chorującą (m.in. na zaawansowaną cukrzycę - o zasiłek na leki na nią starał się w postępowaniu administracyjnym), która to choroba uniemożliwia mu normalne funkcjonowanie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek nie jest zasadny.
Instytucję przywrócenia terminu w postępowaniu sądowoadministracyjnym normują przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), powoływanej dalej jako p.p.s.a. Stosownie do treści art. 86 § 1 zd. 1 p.p.s.a. jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu. Wnosząc o przywrócenie terminu należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w jego uchybieniu (art. 87 § 1 i 2 p.p.s.a.).
W orzecznictwie i w literaturze przyjmuje się, iż brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności danej sprawy, przy zastosowaniu obiektywnego miernika staranności jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy. Przywrócenie terminu ma charakter wyjątkowy i jest uzasadnione wówczas, gdy strona mimo dołożenia wszelkich starań, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku, nie mogła usunąć przeszkody, która była przyczyną uchybienia terminu. Przywrócenie terminu nie jest zatem możliwe, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. Do okoliczności faktycznych uzasadniających brak winy w uchybieniu terminu przez zainteresowanego zalicza się na przykład: przerwę na komunikacji, nagłą chorobą, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą, powódź, pożar. Warunkiem dopuszczalności przywrócenia terminu do dokonania czynności procesowej jest więc uprawdopodobnienie przez stronę, że mimo całej staranności nie mogła dokonać czynności w terminie. Kwestię oceny braku winy ustawodawca pozostawił natomiast do uznania sądu.