Dnia 7 czerwca 2017 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Barbara Rymaszewska po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2017 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku P. L. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi P. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] roku nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. A. P.
P. L. zaskarżył do sądu administracyjnego decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...]r., nr [...], w przedmiocie ustalenia opłaty za pobyt W. Ż. w Domu Pomocy Społecznej. Skarżący wniósł również o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji podnosząc, że wykonanie decyzji spowoduje trudne do odwrócenia skutki. Skarżący dodał, że z okoliczności przedstawionych w skardze wynika, że zachodzą podstawy aby przypuszczać, że zaskarżona decyzja zostanie uchylona.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm., w skrócie: "P.p.s.a.") po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Postanowienie, o którym wyżej mowa sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym (art. 61 § 5 P.p.s.a.).
Warunkiem wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest wykazanie we wniosku powyższych przesłanek, wskazanych w art. 61 § 3 P.p.s.a. Sąd podejmuje decyzję o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu lub czynności na podstawie okoliczności wskazanych przez stronę skarżącą, ale także uwzględnia inne okoliczności, które mają znaczenie dla rozpoznania wniosku.
Uprawdopodobnienie okoliczności przemawiających za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji spoczywa na wnioskodawcy. Samo żądanie wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub powołanie się przez wnioskodawcę na ustawowe przesłanki bez wskazania, na czym one polegają w realiach konkretnej sprawy, w żaden sposób nie uzasadnia uczynienia zadość temu żądaniu. Innymi słowy dokonywana przez sąd ocena wystąpienia w określonym przypadku przesłanek, o których mowa w art. 61 § 3 P.p.s.a. w dużym stopniu zależy od argumentacji przedstawionej we wniosku, która powinna odnosić się do konkretnej sytuacji wnioskodawcy.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że niewątpliwie nałożony na stronę obowiązek ma charakter świadczenia pieniężnego i z natury rzeczy skutki wykonania takiego świadczenia są odwracalne. Natomiast trudne do odwrócenia skutki to prawne lub faktyczne konsekwencje, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, a powrót do stanu poprzedniego będzie albo niemożliwy, albo może nastąpić tylko przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków. Będzie to miało miejsce w takich wypadkach, gdy grozi definitywna utrata przedmiotu świadczenia, który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego surogat w postaci sumy pieniężnej nie przedstawiałby dla skarżącego żadnego znaczenia, albo gdyby zachodziło zagrożenie życia lub zdrowia.
W orzecznictwie sądowoadministracyjnym ugruntowany jest pogląd, że każde rozstrzygnięcie administracyjne zobowiązujące do uiszczenia należności pieniężnych pociąga za sobą dolegliwość rodzącą określony skutek w finansach zobowiązanego. Nie jest to jednak sytuacja, która sama z siebie uzasadnia zastosowanie wyjątkowego rozwiązania prawnego, jakim jest ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowoadministracyjnym, polegająca na wstrzymaniu wykonania takiego aktu. Dlatego uwzględnienie wniosku o wstrzymanie wykonania aktu zobowiązującego do zapłaty określonego świadczenia pieniężnego winno być uzasadnione takim uszczupleniem majątku zobowiązanego, które spowoduje zaistnienie niebezpieczeństwa, o którym mowa w art. 61 § 3 P.p.s.a.