Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka po rozpoznaniu w dniu 6 września 2011r. na posiedzeniu niejawnym wniosku H. G. o przywrócenie terminu do złożenia skargi na postanowienie Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy p o s t a n a w i a : odmówić przywrócenia terminu. WSA/post.1 - sentencja postanowienia
Postanowieniem z dnia 17 czerwca 2011r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi odrzucił skargę H. G. na postanowienie Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. W uzasadnieniu Sąd wyjaśnił, iż podstawą rozstrzygnięcia jest ustalenie, iż przedmiotowa skarga złożona została w dniu 8 kwietnia 2011r., w sytuacji gdy trzydziestodniowy termin wynikający z przepisu art. 53 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, upłynął z dniem 29 grudnia 2010r., bowiem skarżąca odebrała zaskarżone postanowienie w dniu 29 listopada 2010r.
W dniu 14 lipca 2011r. wyznaczony z urzędu pełnomocnik skarżącej wniósł o przywrócenie terminu do złożenia skargi. Uzasadniając wniosek pełnomocnik wskazał, iż w tutejszym Sądzie toczyło się postępowanie ze skargi strony na postanowienie Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w przedmiocie uchybienia terminu do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Sprawa oznaczona została sygn.akt II SA/Łd 1439/10. Zaznaczył, iż na rozprawie w dniu 29 marca 2011r., której przedmiotem było to postanowienie skarżąca z uwagi na swój stan zdrowia nie była obecna, jednakże w jej imieniu stanęła córka, która w trakcie posiedzenia uzyskała wiedzę, iż Kierownik Urzędu wydał w dniu 22 listopada 2010r. postanowienie o odmowie przywrócenia terminu do wystąpienia z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy. Upewniwszy się, iż matka nie posiada wiedzy czy i kiedy wydane zostało takie postanowienie, córka przejrzała dokumenty zgromadzone w sprawie i stwierdziwszy brak aktu wydanego w dniu 22 listopada 2010r. niezwłocznie, w dniu 8 kwietnia 2011r., wystąpiła ze skargą do Sądu.
Pełnomocnik zauważa także, iż z uzasadnienia postanowienia z dnia 17 czerwca 2011r. o odrzuceniu skargi uzyskała wiedzę, iż postanowienie z dnia 22 listopada 2010r. zostało odebrane przez skarżącą w dniu 29 listopada 2010r. i okoliczności tej nie kwestionuje. Podnosi jednak, iż skarżąca jest osobą w podeszłym wieku, schorowaną, która cierpi na częste zaniki pamięci, z których nie zdaje sobie sprawy, jest niezdolna do samodzielnej egzystencji, dzieci strony rozważają wystąpienie z wnioskiem o ubezwłasnowolnienie matki. Tak więc stan zdrowia uniemożliwił stronie właściwe zrozumienie wagi odebranej korespondencji. Pełnomocnik podkreśliła, iż córka skarżącej w miarę możliwości stara się pomagać matce, sporządzała pisma w toku postępowania administracyjnego i sądowego i reagowała na każde pismo, które znalazła w domu strony. Na koniec pełnomocnik oświadczyła, iż do dnia dzisiejszego nie wiadomo gdzie znajduje się odebrane przez stronę postanowienie z dnia 22 listopada 2010r., sugeruje, iż w dacie odbioru przesyłki skarżąca przebywała w domu sama, gdyż mieszkający ze stroną syn z pewnością zauważyłby, że matka odebrała jakąś korespondencję i zainteresowałby się tym faktem. Reasumując w ocenie pełnomocnika niezłożenie skargi w terminie do dnia 29 grudnia 2010r. nie wynikało ze złej woli strony, ani z niedbalstwa, bowiem do dnia 8 lipca 2011r. (data doręczenia postanowienia o odrzuceniu skargi), strona pozostawała w mylnym przekonaniu, iż takie postanowienie nie zostało jej nigdy doręczone.