Dnia 6 sierpnia 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia NSA Anna Stępień po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2015 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku B. B. o przywrócenie terminu do złożenia skargi w sprawie ze skargi B. B. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej postanawia: odmówić przywrócenia terminu. a.bł.
B. B. zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi decyzję Wojewody [...] z dnia z dnia [...], nr [...], w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. W skardze zawarto wniosek o przywrócenie terminu do jej wniesienia.
W uzasadnieniu wniosku o przywrócenie terminu skarżąca wyjaśniła, że decyzja Wojewody została doręczona T. M. w dniu 18 maja 2015r., który poinformował ją o tym fakcie w dniu 19 maja 2015r., natomiast z treścią decyzji zapoznała się dopiero w dniu 16 czerwca 2015r. po powrocie do W..
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 85 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.) - w skrócie: "P.p.s.a." - czynność w postępowaniu sądowym podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Z kolei w myśl art. 86 § 1 P.p.s.a. stanowi, że jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Postanowienie o przywróceniu terminu albo odmowie jego przywrócenia może być wydane na posiedzeniu niejawnym.
Wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi musi jednak spełniać warunki formalne określone w art. 87 § 1-4 P.p.s.a., a zatem po pierwsze pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia skargi wnosi się w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi. Po drugie we wniosku tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Po trzecie równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie.
Następnie należy wyjaśnić, iż przywrócenie terminu do dokonania określonej czynności procesowej uzależnione jest od kryterium braku winy. Chodzi o to, że strona, która nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym musi wykazać dołożenie szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej. Sąd powinien przyjąć obiektywny miernik staranności, której można wymagać od każdego należycie dbającego o swoje interesy. Zajęcie stanowiska odmiennego, uwzględniającego subiektywny miernik staranności, wprowadziłoby do stosunków procesowych element niepewności (por. postanowienie NSA z dnia 15 grudnia 2010r., sygn. akt II GZ 223/10 - dostępne w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).
Nie ulega żadnej wątpliwości, że w rozpoznawanej sprawie skarżąca uchybiła terminowi do wniesienia skargi do sądu. Zgodnie bowiem z art. 53 § 1 skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącej rozstrzygnięcia w sprawie. Zaskarżona decyzja została wysłana na adres wskazany przez skarżącą w toku postępowania administracyjnego. Natomiast zgodnie z art. 43 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013r., poz. 267 ze zm.) - w skrócie: "K.p.a." w przypadku nieobecności adresata pismo doręcza się, za pokwitowaniem, dorosłemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu, jeżeli osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi. O doręczeniu pisma sąsiadowi lub dozorcy zawiadamia się adresata, umieszczając zawiadomienie w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy to nie jest możliwe, w drzwiach mieszkania. Jest to tzw. doręczenie zastępcze, które oparte jest na domniemaniu, że pismo dotarło do rąk adresata. Z kolei adresat, który odebrał pismo w trybie doręczenia zastępczego nie może skutecznie podnieść zarzutu, że nie zna treści pisma. Dla wypełnienia dyspozycji art. 43 K.p.a. okoliczności o tym charakterze w ogóle nie mają znaczenia. Jeżeli istnieją przeszkody w przekazaniu pisma osoba, o której mowa w ww. przepisie powinna odmówić jego przyjęcia i oddania adresatowi. Jeżeli natomiast podejmie się jego oddania następuje skutek w postaci doręczenia, a więc od daty tego doręczenia rozpoczyna się bieg terminu do wniesienia skargi do sądu. Upływ terminu do wniesienia skargi na decyzję liczy się zatem od dnia doręczenia zastępczego, a nie od dnia, w którym adresat faktycznie się z decyzją zapoznał (por. wyroki: WSA w Gdańsku z dnia 4 czerwca 2014r., sygn. akt I SA/Gd 324/14; WSA w Białymstoku z dnia 18 czerwca 2013r., sygn. akt I SA/Bk 159/13; WSA w Lublinie z dnia 1 września 2009r., sygn. akt II SA/Lu 498/09 - orzeczenia dostępne w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, pod adresem: orzeczenia.nsa.gov.pl). Z tego wniosek, że ustawowy termin do wniesienia skargi rozpoczął swój bieg w dniu 18 maja 2015r., zaś jego upływ przypadał na dzień 17 czerwca 2015r. Tymczasem skarżąca wniosła skargę w dniu 18 czerwca 2015r. (data nadania pocztą).
Przechodząc natomiast do oceny zasadności wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi B. B. uzasadniła uchybienie terminu faktem otrzymania informacji o decyzji w dniu 19 maja 2015r., podnosząc jednocześnie, że dopiero w dniu 16 czerwca 2015r. miała możliwość zapoznania się z jej treścią. Niestety wskazane przez skarżącą okoliczności uchybienia terminu nie uzasadniają jego przywrócenia. Jeszcze raz podkreślić należy, iż przywrócenie terminu może nastąpić tylko z ważnych powodów, co do których zainteresowany uprawdopodobni, że wystąpiły bez jego winy. Te ważne powody wskazywać powinny na obiektywne, niezależne od strony przyczyny uchybienia terminu. Skarżąca nie uwiarygodniła zatem stosowną argumentacją faktu, iż przeszkoda uniemożliwiająca złożenie skargi w terminie była od niej niezależna, a skoro tak, to należy również stwierdzić, że nie wykazała ona należytej staranności w prowadzeniu swoich spraw. Ponosi więc wyłączną odpowiedzialność za uchybienie terminu do złożenia skargi.
W tym stanie rzeczy sąd, na podstawie art. 86 § 1 P.p.s.a. zdanie drugie orzekł, jak w sentencji.
a.bł.