Przywrócenie terminu do dokonania określonej czynności może nastąpić tylko z ważnych powodów, co do których zainteresowany uprawdopodobni, że wystąpiły bez jego winy. Te ważne powody wskazywać powinny na obiektywne, niezależne od strony przyczyny uchybienia terminu. Do okoliczności faktycznych uzasadniających brak winy w uchybieniu terminu i stanowiących ważny powód zalicza się np. przerwę w komunikacji, nagłą chorobę, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą, powódź, pożar. Wnioskodawca powinien uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające wniosek, a więc w szczególności brak winy w niedochowaniu terminu (por. postanowienie NSA z dnia 5 lipca 2001 roku, I SA 1735/00, Lex Nr 54157, postanowienie NSA z dnia 15 marca 2001 roku, I SA 2637/00, Lex Nr 54513, postanowienie NSA z dnia 12 grudnia 2000 roku, I SA 743/00, Lex Nr 54515). O braku winy można zatem mówić jedynie, gdy strona uchybiła terminowi na skutek okoliczności od niej niezależnych, którym nie mogła zapobiec mimo dołożenia najwyższej staranności. Staranność strony należy oceniać przy użyciu miernika staranności, jakiej można oczekiwać od przeciętnego człowieka należycie dbającego o swoje sprawy. Brak uprawdopodobnienia przez stronę przyczyny uniemożliwiającej dokonanie czynności w terminie powoduje brak podstaw do przywrócenia terminu do dokonania tej czynności (por. postanowienie NSA z dnia 3 marca 2005 roku, II OZ 42/05, nie publ.).
Ustosunkowując się do argumentów wniosku o przywrócenie terminu należy podkreślić, że skarżący od dnia 5 lipca 2010 roku posiadali informację o wyznaczeniu osoby do pełnienia funkcji pełnomocnika z urzędu. W tym bowiem dniu skarżący odebrali list polecony skierowany przez pełnomocnika do nich zawierający informację o fakcie wyznaczenia jego do pełnienia funkcji pełnomocnika z urzędu. W piśmie tym pełnomocnik zastrzegł, iż prosi o kontakt pod wskazanym numerem telefonu celem omówienia szczegółów sprawy. Tymczasem skarżący pierwszy raz skontaktowali się z pełnomocnikiem w dniu 20 września 2010 roku. Z zestawienia dat wynika, że zaniechanie podjęcia kontaktu z pełnomocnikiem po stronie skarżących nosi znamiona niedbalstwa. Żadnego usprawiedliwienia w tym zakresie nie stanowi okoliczność braku możliwości korzystania z telefonu stacjonarnego przez skarżących. We współczesnym świecie telefon stacjonarny jest tylko jedną z wielu możliwości nawiązania kontaktu. Chociażby bowiem zasięg telefonii komórkowej jest bardzo szeroki. Z drugiej jednak strony okres ponad 2 miesięcy (od dnia 5 lipca do dnia 20 września 2010 roku) nie wykluczał osobistego stawienia się w siedzibie radcy prawnego celem skonsultowania się w sprawie.
Reasumując, okoliczności przedstawione we wniosku o przywrócenie terminu nie świadczą o zachowaniu przez stronę skarżącą należytej staranności w dbaniu o swoje sprawy. Stwierdzenie takie przesądza o braku podstaw do przywrócenia terminu do wniesienia skargi kasacyjnej.
W tej sytuacji, na podstawie art. 86 § 1 i art. 87 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w postanowieniu.
K.O.