Zatem kryterium braku winy, jako przesłanka zasadności wniosku o przywrócenie terminu wiąże się z obowiązkiem strony do szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowych. W literaturze prawniczej dominuje pogląd, że przywrócenie terminu nie jest dopuszczalne, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. O braku winy w niedopełnieniu obowiązku można mówić tylko w przypadku stwierdzenia, że dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia, czyli gdy strona nie mogła przeszkody usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Do okoliczności faktycznych uzasadniających brak winy w uchybieniu terminu przez zainteresowanego zalicza się np. przerwy w komunikacji, nagłą chorobę, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą, powódź, pożar (por. B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego, Komentarz, Wyd. C.H. Beck, Warszawa 1996, str. 296).
Brak winy po stronie podmiotu dokonującego lub zamierzającego dokonać określonej czynności procesowej stanowi konieczną, a jednocześnie podstawową przesłankę przywrócenia terminu. Tak więc przywrócenie uchybionego terminu ma charakter wyjątkowy i może nastąpić jedynie w przypadku, gdy strona w sposób przekonujący zaprezentowaną argumentacją uprawdopodobni brak swojej winy, a przy tym wskaże, że niezależna od niej przyczyna istniała przez cały czas, aż do złożenia wniosku o przywrócenie terminu.
W przedmiotowym wniosku skarżący wskazał, że uchybienie terminu było spowodowane jego pobytem poza miejscem zamieszkania, na działce w okolicach S., podczas którego wezwanie do uiszczenia wpisu od skargi nadesłane na adres wskazany przez skarżącego w skardze, odebrał wnuczek. Dodał, iż wnuczek przekazał mu owo wezwanie dopiero po dwóch tygodniach od dnia jego odebrania.
W ocenie Sądu skarżący nie uprawdopodobnił w sposób należyty braku winy w uchybieniu terminu, a wskazana we wniosku przyczyna przekroczenia terminu jest niewystarczająca dla jego przywrócenia. Zauważyć należy, że sam fakt pobytu skarżącego poza miejscem zamieszkania nie powinien stanowić przeszkody w dokonaniu wpłaty wpisu sądowego, bowiem jest to czynność odformalizowana, która nie wymaga wizyty w siedzibie sądu. Można jej bowiem dokonać np. w dowolnym banku czy urzędzie pocztowym. Nie bez znaczenia jest także okoliczność, iż stosownej wpłaty mogła dokonać dowolna osoba, nie jest bowiem wymagane by wpis uiściła osobiście osoba wnosząca skargę.
Podobnie nie może stanowić przesłanki uzasadniającej przywrócenie terminu okoliczność, iż wnuczek po odebraniu stosownego wezwania przekazał je skarżącemu dopiero po dwóch tygodniach, bowiem nic nie stało na przeszkodzie by owo wezwanie doręczył skarżącemu wcześniej, a przynajmniej poinformował skarżącego, choćby telefonicznie, o jego treści.
Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 86 § 1 p.p.s.a. orzekł jak w postanowieniu.
a.bł.