Starszy referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie Jarosław Harczuk po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku radcy prawnego E. T. o przyznanie kosztów pomocy prawnej świadczonej z urzędu w sprawie ze skargi J. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., Nr [...] w przedmiocie zasiłku dla opiekuna p o s t a n a w i a I. przyznać radcy prawnemu E. T. od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie) kwotę [...]([...]) złotych, w tym [...] ([...]) złotych należnego podatku od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjne; II. odmówić zwrotu kwoty [...]([...]) złotych tytułem niezbędnych, udokumentowanych wydatków.
Radca prawny E. T. wyznaczony pełnomocnikiem z urzędu skarżącej wniosła o przyznanie kosztów pomocy prawnej świadczonej z urzędu w związku ze sporządzeniem opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej. Do opinii dołączono pismo przewodnie skierowane do skarżącej wraz z potwierdzeniem nadania opinii na jej adres (k. 57). Potwierdzenie nadania opiewa na kwotę [...]złotych. Wniosek powyższy zawiera oświadczenie z treści, którego wynika, że koszty nie zostały uiszczone w całości ani w części (k. 60).
Starszy referendarz sądowy stwierdził, że:
Stosownie do unormowania art. 250 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm., zwana dalej "p.p.s.a.") wyznaczony adwokat, radca prawny, doradca podatkowy lub rzecznik patentowy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków. Aktem normatywnym określającym zasady przyznawania wynagrodzenia za czynności podejmowane przez adwokata jest rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U. z 2016 r. poz. 1715) zwane dalej "rozporządzeniem". Zgodnie z jego § 22 do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji. Rozporządzenie weszło w życie z dniem 1 listopada 2016 r. (§ 24) zaś postanowienie kończące postępowanie w niniejszej sprawie w pierwszej instancji zostało wydane w dniu 16 listopada 2016 r. Ze względu zatem na to, że postępowanie w pierwszej instancji zakończono przed wystąpienie przez wnioskodawczynię o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu do oceny wniosku zastosowanie znajdą przepisy rozporządzenia.
Paragraf 2 pkt 1 i 2 rozporządzenia stanowi, że koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują opłatę ustaloną zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia (pkt. 1) oraz niezbędne i udokumentowane wydatki radcy prawnego ustanowionego z urzędu (pkt. 2). Przy czym stosownie do unormowania § 4 ust. 1 rozporządzenia opłatę ustala się w wysokości określonej w rozdziałach 2-4, przy czym nie może ona przekraczać wartości przedmiotu sprawy. Ustalenie opłaty w wysokości wyższej niż określona w ust. 1, a nieprzekraczającej 150% opłat określonych w rozdziałach 2-4, następuje z uwzględnieniem nakładu pracy radcy prawnego, w szczególności czasu poświęconego na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczby stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjętych w sprawie, w tym czynności podjętych w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu; wartości przedmiotu sprawy; wkładu radcy prawnego w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie oraz stopnia zawiłości sprawy, w szczególności trybu i czasu prowadzenia sprawy, obszerności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności (§4 ust. 2 pkt 1 - 4). W sprawie niniejszej nie zachodzi przypadek skutkujący potrzebą zastosowania §4 ust. 2 pkt 1 - 4 rozporządzenia.