Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący - sędzia WSA Jacek Czaja po rozpoznaniu w dniu 14 września 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. W. na decyzję Wojewody z dnia [...] r., znak: [...], w przedmiocie utraty statusu osoby bezrobotnej - w zakresie sprzeciwu A. W. od postanowienia starszego referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 22 sierpnia 2016 r., sygn. akt II SA/Lu 326/16, postanawia utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
Skarżąca w dniu 1 sierpnia 2016 r. złożyła - na urzędowym formularzu - wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata.
Postanowieniem z dnia 22 sierpnia 2016 r. starszy referendarz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie odmówił przyznania skarżącej prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez ustanowienie adwokata, a w pozostałym zakresie umorzył postępowanie o przyznanie prawa pomocy. Odpis tego postanowienia doręczono skarżącej w dniu 25 sierpnia 2016 r.
W dniu 1 września 2016 r. wniosła ona sprzeciw od tego postanowienia w zakresie odmowy przyznania prawa pomocy, podnosząc, że nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Sprzeciw nie jest zasadny.
Zgodnie z art. 260 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.; dalej: P.p.s.a.), rozpoznając sprzeciw od zarządzenia i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8 P.p.s.a., w tym postanowienia w przedmiocie prawa pomocy, sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy. Sąd orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu.
Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 1 P.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie częściowym, gdy wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
W ocenie Sądu, referendarz zasadnie uznał, że strona skarżąca nie wykazała tych przesłanek, pomimo tego, że w świetle powołanego przepisu to na niej, jako wnioskodawcy, spoczywał ten obowiązek. Należy bowiem podkreślić, że inicjatywa dowodowa w stosunku do okoliczności, z których wnioskodawca zamierza wywieść skutki prawne, leży po jego stronie, zaś rozstrzygnięcie wniosku zależy od tego, co zostanie przez niego udowodnione (por. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo LexisNexis, Warszawa 2012, s. 618-619).
Z oświadczenia skarżącej, zawartego we wniosku o przyznanie prawa pomocy, wynika, że prowadzi ona samodzielnie gospodarstwo domowe, zamieszkuje w mieszkaniu o powierzchni 55 m2 o wartości 100 000,00 złotych, jest właścicielką nieruchomości rolnej o powierzchni 0,93 ha o wartości 3 000,00 złotych oraz akcji o wartości 1 300,00 złotych, z których uzyskuje roczną dywidendę w wysokości 8 617,30 złotych. Ponadto na wezwanie referendarza sądowego do nadesłania aktualnego wypisu z księgi wieczystej wspomnianych nieruchomości, skarżąca oświadczyła, że nie może przedłożyć żądanego dokumentu, z uwagi na związane z tym koszty. Wyjaśniła jednocześnie, że jest właścicielką nieruchomości położonych w N., to jest: działki nr ewid. 770 o powierzchni 0,3081 ha, działki nr ewid. 706 o powierzchni 0,6152 ha oraz współwłaścicielką w ½ części działki nr ewid. 30 w N., o powierzchni 0,1139 ha. Skarżąca wskazała, że nieruchomości te nie są obciążone prawami innych osób.
Podkreślenia wymaga, że w orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalony jest pogląd, że strona, która dysponuje wolnym od obciążeń majątkiem, w tym nieruchomościami, powinna pokryć wydatki związane ze swym udziałem w postępowaniu sądowym bez pomocy państwa. Niewątpliwie bowiem właściciel nieruchomości dysponuje majątkiem, w wyniku obciążenia którego może pozyskać środki potrzebne do pokrycia kosztów sądowych (zob. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 14 lipca 2006 r., sygn. akt II OZ 726/06, z dnia 27 maja 2008 r., sygn. akt II GZ 112/08, z dnia 25 listopada 2013 r., sygn. akt I OZ 1132/13).
Z tych wszystkich względów Sąd orzekł, jak w postanowieniu.