Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Wieczorek-Zalewska po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku pełnomocnika M. R. o zawieszenie postępowania i przyznanie wynagrodzenia za zastępstwo prawne w sprawie ze skargi M. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zwrotu należności z funduszu alimentacyjnego p o s t a n a w i a 1. odmówić zawieszenia postępowania sądowego; 2. przyznać [...] J. W. od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie) kwotę 295,20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych i dwadzieścia groszy) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, w tym 55,20 zł (pięćdziesiąt pięć złotych i dwadzieścia groszy) należnego podatku od towarów i usług.
Pismem z dnia 29 listopada 2011 r. pełnomocnik skarżącego M. R. [...]. J. W. powołując się na znajdującą się w aktach sprawy kserokopię skróconego aktu zgonu skarżącego wniósł o zawieszenie postępowania oraz przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 124 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), sąd zawiesza postępowanie z urzędu w razie śmierci strony lub jej przedstawiciela ustawowego, utraty przez nich zdolności procesowej, utraty przez stronę zdolności sądowej lub utraty przez przedstawiciela ustawowego charakteru takiego przedstawiciela. Jednakże jak stanowi § 3 tego przepisu nie zawiesza się postępowania w razie śmierci strony, jeżeli przedmiot postępowania odnosi się wyłącznie do praw i obowiązków ściśle związanych z osobą zmarłego. W niniejszej sprawie bezspornym jest, że przedmiot postępowania (zobowiązanie do zwrotu należności z tytułu wypłaconych świadczeń alimentacyjnych) odnosi się do praw ściśle związanych z osobą zmarłego, co stanowi przeszkodę w zawieszeniu postępowania.
Rozstrzygnięcie zawarte w pkt 2 uzasadnia natomiast treść art. 250 przywołanej ustawy, stanowiąc, że wyznaczony adwokat otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
Zasady te zawarte zostały w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) zwanym dalej rozporządzeniem, które w § 2 ust. 1 przewiduje, iż sąd zasądzając opłatę za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego, bierze pod uwagę jego niezbędny nakład pracy, a także charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Podstawę zasądzenia powyższej opłaty stanowią stawki minimalne określone w rozdziałach 3 - 5 rozporządzenia. Opłata ta nie może być jednak wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna ani przekraczać wartości przedmiotu sprawy (§ 2 ust. 2 rozporządzenia).
Nadto, zgodnie z § 2 ust. 3 rozporządzenia, przedmiotowa opłata zostaje przez sąd podwyższona o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach.
Zgodnie z § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia stawka minimalna wynosi w postępowaniu przed sądami administracyjnymi w pierwszej instancji, w innej sprawie niż wymienione w ust. 1 pkt 1 lit. a - b powołanego przepisu - 240 zł.
Wobec tego wynagrodzenie dla pełnomocnika procesowego winno wynosić 240 zł powiększone o kwotę należnego podatku VAT, tj. 55,20 zł (240 x 23% = 55,20).
Mając powyższe na uwadze, na mocy powołanych przepisów, należało orzec jak w sentencji postanowienia.