Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący - sędzia NSA Jerzy Dudek po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. K. z udziałem Wojewody na § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z dnia 1 marca 1945 r. w sprawie wykonania dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej p o s t a n a w i a odrzucić skargę.
W dniu 30 maja 2012 r. A. K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie pismo, w którym zażądał zrewidowania słuszności decyzji opartej na § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z dnia 1 marca 1945 r. w sprawie wykonania dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej, na mocy którego dwór z przyległym skwerem i zabudowaniami mieszkalnymi, położony w miejscowości N. D., w gminie W., został przejęty na rzecz Skarbu Państwa.
Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału II tutejszego Sądu z dnia 31 maja 2012 r., II KO 50/12, skarga została przekazana Wojewodzie , stosownie do treści art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., Poz. 270, zwanej dalej p.p.s.a.).
W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej odrzucenie z uwagi na to, iż zaskarżony akt nie podlega kognicji sądu administracyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga A. K. podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna.
Art. 3 § 2 p.p.s.a. określa zakres kognicji sądu administracyjnego, stanowiąc, iż kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.
Z treści skargi jednoznacznie wynika, iż jej przedmiotem jest przepis aktu normatywnego, stanowiącego akt powszechnie obowiązującego prawa - § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z dnia 1 marca 1945 r. w sprawie wykonania dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej, który nie mieści się we wskazanym wyżej katalogu aktów i czynności, będących przedmiotem kontroli sądu administracyjnego.
Jedynym aktem normatywnym kontrolowanym przez sądy administracyjne jest akt prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej (art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a.). Organem powołanym do oceny konstytucyjności ustaw oraz konstytucyjności i legalności ratyfikowanych umów międzynarodowych i rozporządzeń, jest natomiast Trybunał Konstytucyjny.
Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., sąd odrzuca skargę, jeżeli jej wniesienie jest niedopuszczalne z innych przyczyn niż wskazane w pkt 1 - 5 tego przepisu.
Skoro zatem, jak wyżej wskazano, przepisy rozporządzenia, będącego aktem normatywnym, nie są objęte kognicją sądu administracyjnego, skarga na § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z dnia 1 marca 1945 r. w sprawie wykonania dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej jest niedopuszczalna i jako taka podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.
Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.