Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec po rozpoznaniu w dniu 10 września 2007 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K.K. w przedmiocie wymierzenia Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu grzywny za niewykonanie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 22 marca 2006 r., sygn. akt II SAB/Lu 76/06 w sprawie przejęcia gospodarstwa rolnego na własność Skarbu Państwa p o s t a n a w i a odrzucić skargę.
K.K. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego żądając wymierzenia Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu grzywny za niewykonanie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 22 marca 2006 r., sygn. akt II SAB/Lu 76/06 w sprawie przejęcia gospodarstwa rolnego na własność Skarbu Państwa.
W uzasadnieniu skargi podała między innymi, że organ w/w wyrokiem został zobowiązany do dokonania czynności w sprawie czego nie wykonał, w związku z czym należy ukarać go grzywną w maksymalnej wysokości jaką przewidują przepisy.
Dokonując analizy skargi Przewodniczący wydziału zarządzeniem z dnia 9 lipca 2007 r. wezwał skarżącą do wyjaśnienia w terminie 7 dni, czy w związku z zarzucaną organowi bezczynnością wzywała pisemnie organ administracji publicznej do wykonania wyroku oraz do nadesłania kopii wezwania jeżeli takowe składała.
W odpowiedzi na wezwanie skarżąca nadesłała kopię pisma z dnia 17 lipca 2007 r. skierowanego do Samorządowego Kolegium Odwoławczego, którym wzywa ten organ do wykonania wydanego wyroku.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jako niedopuszczalna podlega odrzuceniu.
Przedmiotem skargi jest bezczynność organu, który zdaniem skarżącej nie wykonał wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 22 marca 2007 r., sygn. akt II SAB/Lu 76/06.
Podstawą prawną skargi jest zatem art. 154 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej w skrócie "ppsa". Stosownie do treści tego przepisu w razie niewykonania wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność strona, po uprzednim pisemnym wezwaniu właściwego organu do wykonania wyroku, może wnieść skargę w tym przedmiocie, żądając wymierzenia temu organowi grzywny.
Z treści powyższego przepisu wynika, że strona przed złożeniem skargi żądając wymierzenia organowi grzywny ma obowiązek pisemnie wezwać ten organ do wykonania wyroku. Pisemne wezwanie służy temu, aby organ administracji wykonał wyrok lub załatwił sprawę zanim interwencja sądu administracyjnego będzie konieczna. Dopiero, gdy organ administracji po wezwaniu nie wykona wyroku lub nie załatwi sprawy albo gdy uczyni to dopiero po wniesieniu przez stronę skargi na bezczynność, wówczas istnieje przesłanka do ukarania organu grzywną, o której mowa w omawianym przepisie.
W rozpatrywanej sprawie skarżąca nie wezwała organu do wykonania wyroku przed złożeniem skargi o wymierzenie organowi grzywny, a zatem nie wypełniła wymaganej prawem przesłanki.
Z całą pewnością należy uznać, iż pismo nadesłane przez skarżącą w odpowiedzi na wezwanie Sądu nie stanowi wezwania w rozumieniu art. 154 § 1 ppsa. Wezwanie to jak wynika z jego treści zostało sporządzone i prawdopodobnie skierowane do organu dopiero po odebraniu wezwania do wyjaśnienia czy wezwanie takie skarżąca składała przed wniesieniem skargi do sądu o ukaranie organu grzywną. Wezwanie organu do wykonania wyroku już po wniesieniu skargi należy uznać za bezskuteczne w świetle art. 154 § 1 ppsa. Omawiane wezwanie, jest swoistym środkiem prawnym, służącym przeciwdziałaniu negatywnemu zachowaniu się (bezczynności) organu administracji publicznej, a sens powyższego przepisu sprowadza się do tego, że jeśli dana osoba domaga się od organu podjęcia czynności, najpierw powinna wszcząć postępowanie składając pismo odpowiedniej treści, a następnie bronić swych praw, stosując właściwe środki prawne w zależności od stanowiska organu.
Podsumowując należy wskazać, iż skarżąca nie wyczerpała wskazanego toku postępowania, a jej skarga wniesiona z pominięciem powyższego trybu - z mocy art. 58 § 1 pkt 6 ppsa, jako niedopuszczalna podlega odrzuceniu bez badania jej zasadności merytorycznej i słuszności podnoszonych argumentów.
Mając powyższe na uwadze, należało orzec jak w postanowieniu.