Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Witold Falczyński po rozpoznaniu w dniu 14 października 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R. D. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [..] nr [...] w przedmiocie rozpatrzenia zażalenia na bezczynność organu pierwszej instancji postanawia odrzucić skargę.
W dniu 4 sierpnia 2009 r. R. D. wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie ze skargą na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...]
Postanowieniem tym Samorządowe Kolegium Odwoławcze, działając na podstawie art. 37 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., nr 98, poz. 1071 ze zm.), dalej w skrócie k.p.a., uznało za uzasadnione zażalenie skarżącego na bezczynność Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w części dotyczącej przyznania pomocy pieniężnej na zakup opału oraz remont mieszkania i w tym zakresie wyznaczyło temu organowi okres 30 dni na załatwienie sprawy, w pozostałej części zażalenie uznało za nieuzasadnione.
Wojewódzki Sąd Administracyjny, zważył:
Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości między innymi poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, która sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Zakres kognicji tych sądów określają przepisy art. 3, art. 4 i art. 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej w skrócie p.p.s.a.
W świetle powyższej regulacji kontrola sądu administracyjnego obejmuje rozstrzygnięcia organów administracji publicznej zapadłe m.in. w formie postanowienia. Ustawa jednakże ogranicza kognicję sądu w tym zakresie jedynie do postanowień wydanych w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo które kończą postępowanie oraz na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty. Nadto, na postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie.
Wyszczególnienie wymienionych wyżej aktów jest wyczerpujące, zatem skarga wniesiona na postanowienie organu administracji publicznej wykraczające poza ten zakres przedmiotowy jest niedopuszczalna i podlegać musi odrzuceniu, zgodnie z art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.
Przenosząc powyższą regulację na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że zaskarżone postanowienie wykracza poza zakres przedstawionej regulacji. Jak wskazuje unormowanie zawarte w przepisach k.p.a. zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie skutkuje uruchomieniem działania nadzorczego organu wyższego stopnia. W razie uznania zasadności zażalenia organ ten wyznacza organowi niższego stopnia dodatkowy termin załatwienia sprawy, zarządza wyjaśnienie przyczyn zwłoki oraz w razie potrzeby zarządza podjęcie środków zapobiegających naruszeniu terminów załatwienia spraw w przyszłości. Podkreślić przy tym należy, iż Kodeks nie normuje wprost w jakiej formie organ rozstrzyga na skutek rozpatrzenia wniesionego zażalenia na bezczynność i to zarówno w sytuacji jego uwzględnienia jak również uznania go za niezasadne.
Jednakże zarówno w doktrynie, jak i w judykaturze utrwalił się pogląd, iż organ administracyjny właściwy do rozpoznania zażalenia wniesionego na podstawie art. 37 § 1 k.p.a. wydaje w celu jego załatwienia postanowienie (por. [w:] M. Jaśkowska, A. Wróbel: Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Zakamycze 2005, wyd. II, t. I, s. 490). Postanowienie to wydane jest w toku postępowania administracyjnego, nie rozstrzyga ono o istocie sprawy, ani nie kończy postępowania. Nie przysługuje od niego także zażalenie, brak jest bowiem szczególnych unormowań wskazujących na możliwość zaskarżenia tego postanowienia, a jak wynika z art. 141 § 1 k.p.a. zażalenie przysługuje na postanowienie tylko w przypadkach wskazanych w ustawie.
Mając na uwadze powyższe okoliczności uznać należy, iż skarga R. D. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w przedmiocie rozpatrzenia zażalenia złożonego w trybie art. 37 k.p.a. jest niedopuszczalna i na tej podstawie podlega odrzuceniu w oparciu o treść art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.