Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący - sędzia WSA Grzegorz Grymuza po rozpoznaniu w dniu 19 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. W. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., znak: [...], w przedmiocie zawieszenia postępowania w sprawie przyznania usług opiekuńczych - w zakresie sprzeciwu T. W. od postanowienia referendarza sądowego z dnia 3 września 2018 r. postanawia utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
Skarżąca we wniosku, złożonym na urzędowym formularzu, zwróciła się o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym, poprzez ustanowienie adwokata.
Postanowieniem z 3 września 2018 r. referendarz sądowy odmówił przyznania skarżącej prawa pomocy. Odpis tego postanowienia doręczono stronie 10 września 2018 r. (k. 18).
W sprzeciwie od tego postanowienia, wniesionym 11 września 2018 r., skarżąca zarzuciła, że referendarz wezwał ją do przedłożenia dokumentów nie mających znaczenia dla oceny jej sytuacji finansowej. Podkreśliła, że miała przyznane prawo pomocy w innych sprawach, co wyłącza możliwość odmowy uwzględnienia jej wniosku w tej sprawie, zaś pomoc świadczona przez Ośrodek Pomocy Społecznej w [...] nie zaspokaja wszystkich potrzeb skarżącej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Sprzeciw nie jest zasadny.
Zgodnie z art. 260 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.; dalej: p.p.s.a.), rozpoznając sprzeciw od zarządzenia i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8 p.p.s.a., w tym postanowienia w przedmiocie prawa pomocy, sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy. Sąd orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu.
Przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie częściowym, gdy wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).
W świetle art. 252 § 1 p.p.s.a. wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien zawierać oświadczenie strony obejmujące dokładne dane o stanie majątkowym i dochodach, a jeżeli wniosek składa osoba fizyczna, ponadto dokładne dane o stanie rodzinnym oraz oświadczenie strony o niezatrudnieniu lub niepozostawaniu w innym stosunku prawnym z adwokatem, radcą prawnym, doradcą podatkowym lub rzecznikiem patentowym.
W myśl art. 255 p.p.s.a. jeżeli oświadczenie strony zawarte we wniosku o przyznanie prawa pomocy okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych oraz stanu rodzinnego lub budzi wątpliwości, strona jest obowiązana złożyć na wezwanie, w zakreślonym terminie, dodatkowe oświadczenie lub przedłożyć dokumenty źródłowe dotyczące jej stanu majątkowego, dochodów lub stanu rodzinnego.
W pierwszej kolejności wymaga podkreślenia, że wbrew twierdzeniom strony, referendarz sądowy zasadnie wezwał ją, w trybie art. 255 p.p.s.a., do uzupełnienia złożonego oświadczenia poprzez przedłożenie dokumentacji pozwalającej na pełną ocenę sytuacji finansowej skarżącej. Zauważyć należy, że oświadczenie zawarte w formularzu wniosku było bardzo lakoniczne, wskazywało bowiem jedynie, iż strona samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe, utrzymuje się ze świadczenia z ZUS w kwocie [...]złotych netto z czego kwotę [...]złotych przeznacza na zobowiązania względem wskazanej we wniosku osoby fizycznej, zaś kwotę [...]złotych na wydatki bytowe oraz leczenie i pomoc osób drugich. Skarżąca oświadczyła ponadto, że posiada długi, których nie sprecyzowała co do rodzaju i wysokości oraz, iż pozostaje w skrajnym ubóstwie.