Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie Jarosław Harczuk po rozpoznaniu w dniu 20 października 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Z. K. o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie w całości od kosztów sądowych w sprawie ze skargi Z. K. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie zawiadomienia o konieczności złożenia do właściwego miejscowo komisariatu policji odrębnego podania w sprawie zakłócania spokoju p o s t a n a w i a przyznać Z. K. prawo pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie w całości od kosztów sądowych.
Strona skarżąca na urzędowym formularzu wniosku o przyznanie prawa pomocy symbol PPF wniosła o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie w całości od kosztów sądowych.
Referendarz sądowy stwierdził, że:
Stosownie do art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej "p.p.s.a.", przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie częściowym, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Ustalenie wystąpienia przesłanki z art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. wymaga porównania realnych możliwości finansowych strony wnoszącej o przyznanie prawa pomocy z wysokością obciążeń finansowych związanych z postępowaniem. Ponadto w przypadku przesłanki z art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. ustalenia wymaga także wpływ obowiązku ponoszenia kosztów postępowania na sytuację materialną strony wnoszącej o przyznanie prawa pomocy i jej rodziny.
W sprawie niniejszej obciążenia finansowe związane z kosztami sądowymi, które ciążą i mogą ciążyć na stronie skarżącej każdorazowo nie przekroczą kwoty 100 złotych (§ 2 ust. 1 pkt 1 i 7, § 3 w związku z § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. z 2003 r., Nr 221, poz. 2193 ze zm.; § 1 i § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości opłat kancelaryjnych pobieranych w sprawach sądowoadministracyjnych - DZ.U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2192).
Na podstawie oświadczenia strony skarżącej referendarz sądowy ustalił, że jest ona osobą starszą ([...] lata), samodzielnie prowadzącą gospodarstwo domowe, zamieszkującą w mieszkaniu o powierzchni [...] m2 i utrzymującą się z emerytury w kwocie [...] złotych brutto - [...] złotych netto. Na koszty utrzymania koniecznego strony skarżącej składają się wydatki na utrzymanie mieszkania to jest czynsz - [...] złotych i opłata za energię elektryczną i gaz - [...] złotych. Pozostająca po opłaceniu tych wydatków kwota [...] złotych netto przeznaczana jest przez stronę skarżącą na pokrycie wydatków na wyżywienie i zakup leków. Strona skarżąca podkreśliła, że uiszczenie przez nią kosztów sądowych znacznie pogorszy jej sytuację materialną.
W ocenie referendarza sądowego strona skarżąca wykazała, że poniesienie przez nią kosztów sądowych niniejszego postępowania spowoduje uszczerbek w jej kosztach utrzymania koniecznego. Do wniosku tego prowadzi porównanie wysokości kwoty netto dochodu strony skarżącej pozostającego jej na poniesienie kosztów wyżywienia oraz zakupu leków do wysokości każdego jednego z kosztów sądowych niniejszego postępowania z uwzględnienie, iż koszty te występować mogą w toku postępowania kilkakrotnie. Porównanie to wskazuje bowiem, że tylko jednorazowe uiszczenie tytułem kosztów sądowych kwoty 100 złotych czy też kwoty niższej od 100 złotych na tyle obniży wysokość kwoty pozostającej stronie skarżącej na wyżywienie i zakup leków, iż - w ocenie referendarza sądowego - nie będzie ona mogła ponieść kosztów wyżywienia i zakupu leków. Tym samym przyjąć należy, że uiszczenie przez stronę skarżącą tytułem kosztów sądowych jakiejkolwiek kwoty spowoduje uszczerbek w jej kosztach utrzymania koniecznego.
Wobec powyższego, działając na podstawie art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a. i art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. należało orzec jak na wstępie.