Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Sidor, Sędziowie Asesor WSA Wiesława Achrymowicz, Asesor WSA Bogusław Wiśniewski (spr.), Protokolant Asystent sędziego Łucja Krasińska, po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2004r. na rozprawie sprawy ze skargi D. O. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...]., znak: [...] w przedmiocie odmowy uzupełnienia decyzji dotyczącej zasiłku stałego wyrównawczego p o s t a n a w i a odrzucić skargę.
Postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2004 r nr: [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze po rozpoznaniu wniosku D.O. odmówiło uzupełnienia własnej decyzji z dnia [...] czerwca 2004 r numer : [...] na mocy której uchylono decyzję Kierownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie Filia nr.4 z dnia [...] marca 2004 r nr: [...] zmieniającą własną decyzję z dnia [...]marca 2004 r nr [...] w sprawie przyznania mu zasiłku stałego wyrównawczego w części dotyczącej wysokości świadczenia i umorzono postępowanie przed organem I instancji.
W motywach postanowienia podkreślono, iż możliwość uzupełnienia decyzji zachodzi wówczas, gdy rozstrzygnięcie w niej zawarte nie odpowiada obowiązującym przepisom prawa albo nie odpowiada im zawarte w niej pouczenie co do prawa odwołania, co do prawa wniesienia w stosunku do decyzji powództwa do sądu powszechnego lub skargi do sądu administracyjnego albo do prawa sprostowania zamieszczonego w decyzji pouczenia o tych kwestiach. Ponieważ żadna z tych przesłanek w sprawie nie zachodzi nie ma podstaw do uzupełniania decyzji.
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na powyższe postanowienie wniósł D.O. Domagając się jego uchylenia skarżący zaznaczył, iż zostało ono wydane z naruszeniem art. 111 § 1 i art.113 § 2 kpa, które nie uzależniają zastosowania określonych w nich instytucji od oceny zgodności przedmiotowych decyzji z obowiązującym prawem. Takiej oceny dokonuje Sąd lub samoistne uprawomocnienie się dotychczas nieprawomocnych orzeczeń. W tej sytuacji kryteria oceny i ocenę stanu sprawy przyjęte przez Kolegium należy zdaniem skarżącego uznać za dowolne.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze podtrzymało swoje stanowisko w sprawie.
Wojewódzki Sad Administracyjny zważył, co następuje:
Podkreślić należy przede wszystkim, iż w piśmie z dnia 20 lipca 2004 r inicjującym postępowanie będącym przedmiotem skargi skarżący powołując się na art.111 § 1 kpa jednoznacznie domagał się uzupełnienia co do rozstrzygnięcia decyzji Kolegium z dnia [...] czerwca 2004 r nr [...] . Tej też kwestii dotyczyło zaskarżone postanowienie Kolegium. Uwaga ta jest niezbędna , ponieważ skarżący w skardze formułuje zarzut naruszenia art.113 § 2 kpa , który to przepis dotyczy zupełnie innej kwestii , jaką jest sprostowanie błędów pisarskich i rachunkowych oraz innych oczywistych pomyłek w wydanych decyzjach przez organ administracji publicznej. Sprawa w tym zakresie nie była przez organ odwoławczy rozpatrywana , skoro skarżący w ogóle nie składał w tym kierunku odpowiedniego wniosku. Wniesiony zarzut nie mógł zatem z oczywistych powodów odnieść zamierzonego skutku.
W orzecznictwie sadowym przyjmuje się , iż uzupełnienie decyzji lub odmowa jej uzupełnienia w trybie art.111 § 1 kpa nie ma cech samoistnego bytu prawnego i pozostaje częścią aktu prawnego , którego uzupełnienia domaga się strona ( wyrok NSA z dnia 22 listopada 2000 r sygn. akt II SA/ Gd 1783/ 98 ONSA 2002 / 1/23 ) . Dzieli też jego byt prawny w postępowaniu odwoławczym. Nie służy zatem od niego odrębny środek odwoławczy. Skutkiem wniesienia wniosku o uzupełnienie decyzji jest natomiast przesunięcie terminu do wniesienia środka zaskarżenia od decyzji , który dla strony będzie biegł od daty doręczenia jej decyzji zawierającej uzupełniające rozstrzygniecie albo postanowienia odmawiającego jego uzupełnienia (art.111 § 2 kpa - por. wyrok NSA z dnia 16 lutego 2002 sygn . akt II SA 477/ 2002). Konsekwencją braku środka zaskarżenia od postanowienia w przedmiocie odmowy uzupełnienia decyzji jest odrzucenie skargi przez Wojewódzki Sąd Administracyjny. Zgodnie bowiem z art.3 § 2 pkt.2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz .U Nr 153, poz.1270 ) kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie , a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty.
Z tych względów na podstawie art.58 § 1 pkt.1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę należało odrzucić.