Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Wiesława Achrymowicz,, Sędzia NSA Krystyna Sidor, Protokolant Starszy asystent sędziego Anna Ostrowska, po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2012 r. na rozprawie sprawy ze skargi H.P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., Nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania sądowego w sprawie II SA/Lu 258/11 dotyczącej zasiłku stałego p o s t a n a w i a I. odrzucić skargę; II. przyznać [...] E. O. - M. od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie) kwotę 295,20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, w tym 55,20 zł (pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) należnego podatku od towarów i usług.
Pismem nadanym w dniu 16 września 2011 r. skarżąca H. P. złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę o wznowienie postępowania w sprawie sygn. akt II SA/Lu 258/11, zakończonej wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 26 maja 2011 r.
Wyrokiem tym Sąd oddalił skargę H. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] marca 2011 r. utrzymującą w mocy decyzję Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w B. z dnia [...] stycznia 2011 r. odmawiającą skarżącej przyznania zasiłku stałego.
Skarżąca od powyższego wyroku nie wniosła skargi kasacyjnej. Przyznany skarżącej z urzędu profesjonalny pełnomocnik w dniu 9 września 2011 r. złożył do akt sądowych opinię o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej od powyższego wyroku. Po uprawomocnieniu się wyroku skarżąca złożyła skargę o wznowienie postępowania, będącą przedmiotem niniejszego postępowania.
W skardze tej podniosła, iż w zakończonym postępowaniu sądowym zostały naruszone jej prawa "do swobody obywatelskiej i społecznej w przedmiocie samodzielnego gospodarowania i prowadzenia 1-osobowego gospodarstwa domowego".
W jej uzasadnieniu wskazała natomiast, że nie była należycie reprezentowana i broniona podczas rozprawy. Nadto dodała, iż brak akt administracyjnych uniemożliwił analizę i ocenę jej sprawy wyznaczonemu z urzędu pełnomocnikowi.
W dalszej części skargi wyjaśniła, iż prowadzi samodzielnie jednoosobowe gospodarstwo domowe, gdyż sama dysponuje otrzymywaną emeryturą na własne potrzeby.
Z tych względów - w ocenie skarżącej - sprawa wymaga wznowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Skarga H. P. o wznowienie postępowania sądowego podlega odrzuceniu.
Na wstępie należy zaakcentować, że instytucja wznowienia postępowania sądowego, której uruchomienia domaga się skarżąca, ma charakter wyjątkowy. Opiera się ona bowiem na przysługującej poza tokiem instancji skardze o ponowne przeprowadzenie procesu zakończonego prawomocnym orzeczeniem i zastąpienie zapadłego w sprawie orzeczenia nowym rozstrzygnięciem. Nadzwyczajny charakter tego środka prawnego, skierowanego przeciwko prawomocnemu, a więc niewzruszalnemu w drodze zwyczajnych środków odwoławczych orzeczeniu powoduje, że instytucja ta może być wykorzystana wyłącznie wtedy, gdy znajdzie to oparcie w prawie, a katalog podstaw wznowieniowych jest katalogiem zamkniętym, nie zezwalającym na rozszerzającą wykładnię wymienionych w nim przesłanek. Głównym powodem takiego ukształtowania instytucji wznowienia postępowania sądowego jest konieczność zapewnienia stabilności prawomocnych orzeczeń sądowych.
Zgodnie z treścią art. 270 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., można żądać wznowienia postępowania, które zostało zakończone prawomocnym orzeczeniem.
Tryb postępowania ze skargą o wznowienie postępowania reguluje natomiast art. 280 § 1 i art. 281 p.p.s.a. Pierwszy przepis stanowi, iż sąd właściwy do wznowienia postępowania bada na posiedzeniu niejawnym, czy skarga w tym przedmiocie została wniesiona w terminie i czy opiera się na ustawowej podstawie wznowienia. Badanie to polega jedynie na stwierdzeniu, czy skarżący wskazał podstawę wznowienia wymienioną w katalogu przesłanek wznowieniowych. O istnieniu wskazanej podstawy wznowienia rozstrzyga natomiast sąd na rozprawie o czym stanowi drugi z przywołanych przepisów.