Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Wieczorek-Zalewska po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J. W. S. o przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi w sprawie ze skargi J. W. S. i A. M. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji p o s t a n a w i a odmówić przywrócenia terminu.
Zarządzeniami Przewodniczącego Wydziału z dnia 28 stycznia 2011 r. skarżący J. W. S. i A. M. W. zostali wezwani do solidarnego uiszczenia wpisu od skargi oraz uzupełnienia jej braku formalnego poprzez nadesłanie jej 9 odpisów.
Zarządzenia te doręczono skarżącym odpowiednio w dniu 10 i 16 lutego 2011 r., co oznacza, iż termin do ich wykonania upłynął w dniu 23 lutego 2011 r. W dniu 14 lutego 2011 r. skarżący uiścili wymagany wpis od skargi, a następnie w dniu 4 marca 2011 r. (data nadania) J. W. S. uzupełnił braki formalne skargi składając wymagane odpisy skargi, wnosząc jednocześnie o przywrócenie terminu do dokonania powyższej czynności.
W uzasadnieniu wniosku skarżący wskazał, że będąc w dniu 9 lutego 2011 r. w Sądzie, w toku rozmowy przeprowadzonej w sekretariacie nie powziął informacji, iż poza uiszczeniem wpisu, o którym zostanie powiadomiony odrębnym pismem ma przesłać 9 egzemplarzy skargi. Wskazał, iż analizując otrzymane zarządzenie i wezwanie oraz inne dokumenty przesłane przez Sąd był przekonany, że dopełnił formalności i dopiero po telefonicznej rozmowie z sekretariatem Sądu w dni 2 marca 2011 r. został poinformowany o konieczności przesłania 9 odpisów skargi. Z tych względów wniósł o pozytywne rozpatrzenie wniosku.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 85 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej w skrócie p.p.s.a., czynność w postępowaniu sądowym podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Stosownie jednak do treści art. 86 § 1 p.p.s.a. sąd na wniosek strony postanowi o przywróceniu terminu, jeżeli strona bez własnej winy nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym. Zgodnie z brzmieniem art. 87 § 1, 2 i 4 ustawy p.p.s.a. pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Ponadto strona winna równocześnie z wnioskiem dokonać czynności, której nie dokonała w terminie.
Z brzmienia cytowanych wyżej przepisów wynika, że instytucja przywrócenia terminu ma charakter wyjątkowy i może mieć zastosowanie jedynie wtedy, gdy wszystkie określone w nich przesłanki zostaną spełnione łącznie, tj. wniesienie wniosku w ciągu siedmiu dni od ustania przeszkody uniemożliwiającej dochowanie terminu, dopełnienie czynności, dla której był ustanowiony termin oraz brak winy w uchybieniu terminu.
W przedmiotowej sprawie warunki formalne wniosku zostały spełnione. Skarżący zachował ustawowy termin do wniesienia wniosku o przywrócenie terminu. Wraz z wnioskiem uzupełnił jej braki, czyniąc zadość wymaganiu dokonania uchybionych czynności.
Oceny wymagała zatem przesłanka braku winy w uchybieniu terminu. Kryterium braku winy jako przesłanki zasadności wniosku o przywrócenie terminu wiąże się natomiast z obowiązkiem strony do zachowania szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowych jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy i przy braniu pod uwagę także uchybień spowodowanych nawet niewielkim niedbalstwem. Dokonując takiej oceny należy przyjąć obiektywny miernik staranności, zgodnie z którym o braku winy w uchybieniu terminu można mówić jedynie wówczas, gdy strona, obiektywnie nie mogła usunąć zaistniałej przeszkody.
W ocenie Sądu, okoliczności wskazane we wniosku o przywrócenie terminu nie stanowią przesłanki przywrócenia terminu. W okolicznościach niniejszej sprawy trudno jest bowiem mówić o braku winy skarżącego w uchybieniu przedmiotowego terminu.
Powołana we wniosku okoliczność błędnej analizy otrzymanych z Sądu dokumentów nie uprawdopodobnia zdaniem Sądu braku winy w uchybieniu terminu. Sąd podkreśla, że skarżący nie odwołuje się do niezrozumienia otrzymanych wezwań, lecz do własnego przekonania. Tymczasem treść tych wezwań była jasna i zrozumiała, o czym świadczy chociażby uiszczony przez skarżącego w terminie wpis sądowy. Skarżący należycie dbając o swoje interesy powinien ze szczególną starannością czytać treść wszystkich wezwań do niego kierowanych przez Sąd, a w razie wątpliwości zwrócić się do Sądu o ich wyjaśnienie. Ponadto wskazać należy, iż wiążąca dla strony zawsze jest treść kierowanych do niej wezwań, a nie treść rozmów prowadzonych z pracownikiem Sądu i wyciąganych na ich podstawie wniosków.
W tych okolicznościach zdaniem Sądu wskazane przyczyny uchybienia terminu były zatem w pełni zależne od skarżącego, który przy dochowaniu minimalnej staranności mógł sytuacji takiej uniknąć. W tym stanie rzeczy uznać należało, iż skarżący nie uprawdopodobnił, by uchybienie terminu do złożenia odpisów skargi było wywołane wyjątkowymi okolicznościami, a nadto, by nastąpiło bez jego winy.
W tej sytuacji orzeczono jak w sentencji postanowienia, na podstawie art. 86 § 1 p.p.s.a.