Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Krystyna Sidor po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2008r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi H. L. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...]., Nr [...] w przedmiocie uchybienia terminowi do wniesienia środka odwoławczego w sprawie dotyczącej zaliczki alimentacyjnej - w zakresie wniosku skarżącego o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata p o s t a n a w i a I. umorzyć postępowanie w zakresie wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych; II. ustanowić dla skarżącego adwokata, którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka ;
W formularzu wniosku PPF o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata, złożonym wraz ze skargą na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...]., Nr [...] w przedmiocie uchybienia terminowi do wniesienia środka odwoławczego w sprawie dotyczącej zaliczki alimentacyjnej, skarżący H. L. wskazał, że jego jedynym źródłem dochodu jest renta w wysokości 636 zł brutto miesięcznie wraz z zasiłkiem stałym w wysokości 202,09 zł miesięcznie; skarżący ponadto nie posiada żadnego majątku, zajmuje mieszkanie kwaterunkowe o pow. 15,47 m2.
Sąd zważył, co następuje:
Odnośnie żądania skarżącego zwolnienia od kosztów sądowych, należy podnieść, że zgodnie z przepisem art. 239 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270), zwanej dalej ppsa, nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych strona skarżąca działanie lub bezczynność organu w sprawach z zakresu pomocy i opieki społecznej. H. L. złożył skargę w przedmiocie zaliczki alimentacyjnej, a zatem jest on ustawowo zwolniony od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych; jego wniosek w tej części jest więc bezprzedmiotowy, co skutkuje umorzeniem postępowania w tym zakresie na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Natomiast zasadne jest przyznanie skarżącemu prawa pomocy poprzez ustanowienie adwokata.
Zgodnie bowiem z art. 246 § 1 ppsa, przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie całkowitym w sytuacji, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (pkt 1), zaś w zakresie częściowym, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (pkt 2).
Żądanie ustanowienia adwokata jest wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym (art. 245 § 3 ppsa). Przyznanie prawa pomocy w takim zakresie następuje w sytuacji, gdy wnioskodawca jest osobą, której środki do życia są na tyle ograniczone, że zaspokajają jedynie podstawowe potrzeby, w związku z czym poniesienie choć części kosztów postępowania sądowego (m.in. opłacenie profesjonalnego pełnomocnika) naraziłoby tę osobę na uszczerbek utrzymania koniecznego dla niego i jego rodziny.
Przedstawione przez skarżącego oświadczenie na okoliczność jego sytuacji majątkowej daje podstawę do przyjęcia, że nie jest on w stanie ponieść kosztów ustanowienia adwokata. Instytucja prawa pomocy nie powinna mieć charakteru iluzorycznego, dlatego w sytuacji, gdy skarżący ze względu na niską rentę i brak majątku nie posiada możliwości poniesienia kosztów ustanowienia adwokata, należało jego wniosek w tym zakresie uwzględnić.
Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji postanowienia.