Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Witold Falczyński po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R. O. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wyjaśnienia treści postanowienia Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...] - w zakresie wniosku skarżącej z dnia 29 maja 2017 r. o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o doręczenie orzeczenia z uzasadnieniem p o s t a n a w i a odrzucić wniosek.
Postanowieniem z dnia 28 sierpnia 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie odrzucił skargę R. O. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wyjaśnienia treści postanowienia tego organu z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...]
Ww. postanowienie Sądu zostało z urzędu doręczone stronom postępowania wraz z pisemnym uzasadnieniem oraz pouczeniem o sposobie jego zaskarżenia w drodze skargi kasacyjnej. W przypadku skarżącej doręczenie miało miejsce w dniu 12 listopada 2015 r. (potwierdzenie odbioru - k. 22 akt sądowych). Z dniem 15 grudnia 2015 r. orzeczenie to stało się prawomocne (postanowienie o stwierdzeniu prawomocności - k. 15v akt sądowych).
Postanowieniem z dnia 16 grudnia 2015 r. Sąd sprostował oczywistą omyłkę w komparycji postanowienia z dnia 28 października 2015 r., korygując błędnie wskazaną w nim datę rozpoznania sprawy i wydania tego postanowienia (jako "28 sierpnia 2013 r."). Powołane postanowienie rektyfikacyjne zostało z urzędu doręczone stronom postępowania wraz z pisemnym uzasadnieniem oraz pouczeniem o sposobie jego zaskarżenia w drodze zażalenia. W przypadku skarżącej skutek doręczenia nastąpił z dniem 5 stycznia 2016 r., albowiem skierowana do niej korespondencja, pomimo dwukrotnego awizowania, nie została podjęta w terminie i w konsekwencji została zwrócona do Sądu (zwrócona korespondencja - k. 37 akt sądowych).
W dniu 29 maja 2017 r. R. O. złożyła wniosek o przywrócenie terminu do doręczenia orzeczeń wraz z uzasadnieniami, wydanym w szeregu spraw zainicjowanych jej skargami, w tym w sprawie niniejszej. Wniosek ten uzasadniła złym stanem zdrowia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Wniosek skarżącej podlega odrzuceniu.
W myśl art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. 2016 r. poz. 718 ze zm.) - dalej jako "p.p.s.a.", jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu (art. 87 § 1 p.p.s.a.).
Stosownie zaś do art. 88 p.p.s.a. spóźniony lub z mocy ustawy niedopuszczalny wniosek o przywrócenie terminu sąd odrzuci na posiedzeniu niejawnym.
Jako "niedopuszczalny" wniosek o przywrócenie terminu uznać należy m.in. wniosek w tym przedmiocie złożony w sytuacji, gdy strona nie uchybiła terminowi - a contrario z art. 86 § 1 ab initio p.p.s.a. (por. postanowienie NSA z dnia 22 stycznia 2013 r., sygn. akt II GZ 519/12, LEX nr 1274392).
W ocenie Sądu wniosek skarżącej z dnia 29 maja 2017 r. o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o doręczenie orzeczenia z uzasadnieniem w realiach niniejszej sprawy uznać należy za niedopuszczalny - niezależnie od ustalenia którego z wydanych w tej sprawie orzeczeń wniosek ten dotyczy. Zauważyć bowiem należy, że oba wydane w tej sprawie orzeczenia, tj. zarówno kończące postępowanie postanowienie z dnia 28 sierpnia 2015 r. o odrzuceniu skargi, jak i postanowienie z dnia 16 grudnia 2015 r. o sprostowaniu oczywistej omyłki zawartej w ww. postanowieniu z dnia 28 sierpnia 2015 r., podlegały doręczeniu stronom postępowania wraz z pisemnym uzasadnieniem z urzędu (art. 163 § 2 p.p.s.a.). Tym samym doręczenie skarżącej odpisów tych postanowień z uzasadnieniami nie było uwarunkowane uprzednim złożeniem przez nią wniosków w tym przedmiocie. W konsekwencji nie biegły też terminy do dokonania przez skarżącą tych czynności, które obecnie mogłyby zostać przywrócone.
Z tych względów, stosownie do art. 88 p.p.s.a., należało orzec jak w sentencji postanowienia.