Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Krystyna Sidor po rozpoznaniu w dniu 2 stycznia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi H. L. na decyzję Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie z dnia [...]., Nr [...] w przedmiocie zaliczki alimentacyjnej p o s t a n a w i a odrzucić skargę.
H. L. wniósł skargę na decyzję Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie z dnia [...]., Nr [...] w przedmiocie zaliczki alimentacyjnej.
Sąd zważył, co następuje:
Skarga jako niedopuszczalna podlega odrzuceniu.
Obowiązujące przepisy przewidują instancyjną kontrolę rozstrzygnięć wydawanych przez organy administracyjne. Kontrola sądowa jest dopuszczalna dopiero po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jakie służyły skarżącemu w postępowaniu przed organem administracji. (art. 52 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz.1270, zwanej dalej ustawą)
Zgodnie z art. 127 § 1 i 2 kpa od decyzji wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie tylko do jednej instancji, przy czym do rozpatrzenia odwołania właściwy jest organ administracyjny wyższego stopnia, chyba że ustawa przewiduje inny organ odwoławczy. Strona niezadowolona z rozstrzygnięcia organu wyższego stopnia ma prawo następnie to rozstrzygnięcie kwestionować wnosząc do sądu administracyjnego skargę.
Od zaskarżonej decyzji wydanej przez Dyrektora Ośrodka Pomocy Rodzinie jako organ I instancji przysługiwało więc stronom oraz uczestnikom postępowania odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego .
Obowiązek wyczerpania toku kontroli instancyjnej oznacza, że sąd administracyjny rozpoznając skargę nie jest uprawniony do oceny zgodności z prawem decyzji organu I instancji, jeżeli równocześnie nie została zaskarżona decyzja organu II instancji. Sądowa kontrola decyzji Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie byłaby więc możliwa tylko razem z kontrolą decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego wydaną wskutek rozpatrzenia odwołania od tej decyzji.
Z powyższych względów na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy należało orzec, jak w postanowieniu.