Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Wieczorek-Zalewska po rozpoznaniu w dniu 22 października 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi E. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...]., Nr [...] w przedmiocie zasiłku okresowego; w zakresie wniosku skarżącej o przywrócenie terminu do wniesienia skargi p o s t a n a w i a odmówić E. S. przywrócenia terminu do wniesienia skargi.
E. S. wraz ze skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...]., Nr [...] w przedmiocie zasiłku okresowego złożyła wniosek o przywrócenie terminu do jej wniesienia. W uzasadnieniu wniosku o przywrócenie terminu skarżąca wskazała, że nie mogła wnieść skargi w terminie, ponieważ wyjechała za granicę i nie było jej w miejscu zamieszkania. O przesyłce nic nie wiedziała i dopiero w sierpniu czekając na decyzję dowiedziała się, że została już jej wysłana i zwrócona. Wobec tego zwróciła się do organu o przesłanie jej powtórnie i 15 września 2014r. została jej doręczona.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej p.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. We wniosku o przywrócenie terminu (art. 87 § 2 p.p.s.a.) należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Przy czym w art. 86 § 1 p.p.s.a. nie określono kryteriów, według których należy oceniać zachowanie strony. Ocena braku winy została pozostawiona uznaniu sądu. Daje to sądowi możliwość uwzględnienia wszystkich okoliczności, jakie uzna za istotne (por. postanowienie SN z 22 lipca 1999 r., I PKW 273/99, OSNAP 2000, Nr 20, poz. 757).
Zdaniem Sądu brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy i przy braniu pod uwagę także uchybień spowodowanych nawet niewielkim niedbalstwem. Przywrócenie terminu ma charakter wyjątkowy i może mieć miejsce tylko wtedy, gdy jego uchybienie nastąpiło wskutek przeszkody, której strona nie mogła usunąć, nawet przy największym w danych warunkach wysiłku.
Skarżąca w niniejszym postępowaniu nie uprawdopodobniła okoliczności braku winy w niedochowaniu terminu. Zaistnienie przesłanek uzasadniających wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na decyzję organu drugiej instancji jest ściśle związane z kwestią prawidłowości doręczenia decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., która w niniejszej sprawie jest niesporna.
Doręczenie bowiem decyzji Kolegium w trybie art. 44 K.p.a. należy uznać za prawidłowe i skuteczne. Przepis ten wprowadził fikcję prawną doręczenia przesyłki, w razie niemożności bezpośredniego jej doręczenia adresatowi. Fikcja ta polega na tym, że poczta ma obowiązek przechowywać pismo przez 14 dni w swojej placówce pocztowej (art. 44 § 1 pkt 1) i dwukrotnie zawiadomić adresata o pozostawieniu przesyłki, powtórnie w razie niepodjęcia pisma w terminie 7 dni (art. 44 § 3 K.p.a.). Zawiadomienie o pozostawieniu pisma (na poczcie) winno zostać umieszczone w pocztowej skrzynce oddawczej adresata lub, gdy nie jest to możliwe, na drzwiach mieszkania adresata, jego biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe, bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata (art. 44 § 2). W takim razie doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia czternastodniowego terminu pozostawienia pisma w placówce pocztowej, a samo pismo pozostawia się w aktach sprawy (art. 44 § 4 K.p.a.). Dla skuteczności doręczenia w tym trybie nie ma znaczenia czy skarżąca, w czasie gdy przesyłka była dostępna na poczcie, mogła ją podjąć, czy też nie.