Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. K. na postanowienie Wojewody z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie odmowy uznania operatu szacunkowego jako dowód w sprawie wydania decyzji w przedmiocie rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza granicami RP p o s t a n a w i a odrzucić skargę.
Wojewoda postanowieniem z dnia [...] r., nr [...] wydanym na podstawie art. 77 § 1 i 2 i art. 80 kodeksu postępowania administracyjnego w związku z art. 7 ust 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr. 169, poz. 1418 ze zm.) zwanej dalej "ustawa", odmówił uznania operatu szacunkowego jako dowód w sprawie wydania decyzji w przedmiocie rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza granicami RP.
W treści postanowienia zawarto pouczenie, iż nie służy na nie zażalenie.
Pismem z dnia 28 października 2011 r. J. K. wezwała Wojewodę do usunięcia naruszenia prawa w związku z wydaniem przedmiotowego postanowienia.
Na wezwanie organ odpowiedział pismem z dnia 28 lipca 2009 r.
W związku z powyższym, w dniu 27 grudnia 2011 r. J. K. wniosła za pośrednictwem organu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na postanowienie Wojewody z dnia [...] r., nr [...]
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu. W pierwszym rzędzie wskazać należy, iż badanie merytorycznej zasadności skargi poprzedza sprawdzenie, czy sprawa będąca jej przedmiotem należy do właściwości wojewódzkiego sądu administracyjnego. Poddanie w przepisie art. 1 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych ( Dz.U. z 2002 roku, Nr 153, poz. 1269 ) wykonywania administracji publicznej kontroli sądu administracyjnego nie oznacza bowiem, że cała działalność administracji publicznej została taką kontrolą objęta.
Wskazane ograniczenie wynika z treści art. 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz.U. z 2002 roku, Nr 153, poz. 1270) zwanej dalej p.p.s.a. który enumeratywnie wylicza formy działania administracji publicznej podlegające kontroli przez sądy administracyjne.
Zgodnie z przepisem art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie między innymi w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty. Podstawową przesłanką warunkującą zaskarżenie do wojewódzkiego sądu administracyjnego postanowienia wydanego w postępowaniu administracyjnym jest to, czy służy na nie zażalenie chyba, że postanowienie kończy postępowanie lub rozstrzyga sprawę co do istoty.
Wskazać nadto należy, iż zgodnie z art. 141 § 1 Kpa zażalenie przysługuje na postanowienie tylko w przypadkach wskazanych w Kodeksie postępowania administracyjnego. Tym samym katalog postanowień zaskarżalnych do sądu administracyjnego, wydanych w postępowaniu prowadzonym na podstawie przepisów tego Kodeksu jest zamknięty.
Przedmiotowe postanowienie nie należy do żadnej z wymienionych kategorii. Jak wcześniej wskazano nie służy na nie zażalenie (gdyż nie przewiduje tego kpa, jak również ustawa). Nie kończy ono również postępowania, gdyż jest wyłącznie wydawane w jego toku. Z tych samych przyczyn kwestionowane postanowienie nie rozstrzyga sprawy co do istoty.
Ze wskazanych powyżej przyczyn, na postanowienie Wojewody nie przysługuje zatem skarga do sądu administracyjnego.
Na koniec wyjaśnić należy, iż uprawnienia stron w zakresie poddawania kontroli orzeczeń wydawanych w przedmiocie prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej przed wydaniem decyzji kończącej postępowania nie zostały wyłączone. Zgodnie z art. 142 kpa zaskarżone postanowienie będzie mogło być kwestionowane w odwołaniu od decyzji Wojewody kończącej postępowanie.
W związku z powyższym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, uznając skargę za niedopuszczalą, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ppsa orzekł jak w sentencji postanowienia.