Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Jezielska po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2014r. na posiedzeniu niejawnym wniosku V.T. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi V.T. na decyzję Wojewody z dnia "[...]" Nr "[...]" w przedmiocie zobowiązania do opuszczenia terytorium RP postanawia wstrzymać wykonanie zaskarżonej decyzji. WSA/pos.1- sentencja postanowienia
W dniu 15 stycznia 2014r. (data nadania przesyłki w urzecie pocztowym) V. T. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie na decyzję Wojewody z dnia "[...]" utrzymującą w mocy decyzję Komendanta Oddziału Straży Granicznej z dnia "[...]" zobowiązującą skarżącego do opuszczenia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w terminie do "[...]" i zakazującą mu ponownego wjazdu na okres 6 miesięcy, licząc od daty wykonania decyzji. W skardze złożył wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji do czasu prawomocnego zakończenia postępowania sądowoadministracyjnego. Wskazał, że wniosek ten jest konieczny i zasadny. Przy czym wyjaśnił, że taki sam wniosek został złożony w skardze na decyzję Komendanta Głównego Straży Granicznej o cofnięciu wizy krajowej, wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Z treści zaś dołączonej skargi wynika, że wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji skarżący uzasadnia jego niezbędnością w gospodarstwie rolnym z uwagi na toczące się prace budowlane, wykonywanie obrządku inwentarza i przygotowania do prac polowych w okresie wiosennym.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie. Wskazano, że podstawą wydania zaskarżonej decyzji była okoliczność cofnięcia skarżącemu wizy krajowej ostateczną decyzją Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia "[...]"
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:
Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z treści art. 61 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej: "p.p.s.a.", wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu ani czynności. Od powyższej zasady są wyjątki. Przepis art. 61 § 3 p.p.s.a. wskazuje, iż po przekazaniu skargi sądowi, sąd może, na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub części aktu lub czynności o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, za wyjątkiem wskazanym w tym przepisie. Zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie przyjmuje się, że co do zasady przedmiotem udzielenia ochrony tymczasowej mogą być tylko takie akty lub czynności, które nadają się do wykonania. Przez wykonanie aktu lub czynności należy rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny lub przymusowy stanu zgodnego z rozstrzygnięciem zawartym w danym akcie administracyjnym. Zatem wykonaniu podlegają tylko takie akty, które wywołują skutek materialnoprawny. Jednocześnie wskazać należy, że szkoda o jakiej mowa w omawianym przepisie nie musi mieć charakteru materialnego, ale dotyczyć może takich prawnych lub faktycznych skutków, które raz zaistniawszy powodują istotne lub trwałe zmiany rzeczywistości, a powrót do stanu poprzedniego może nastąpić po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków (J.P. Tarno. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Wyd. 4 LexisNexis Warszawa 2010, str. 208).
W przedmiotowej sprawie została wydana decyzja zobowiązująca skarżącego do opuszczenia terytorium RP w terminie do dnia "[...]". To, że upłynął termin do opuszczenia terytorium RP określony decyzją nie ma wpływu na fakt, że skarżący jest nadal zobowiązany do opuszczenia Polski i nadal może wykonać tę decyzję dobrowolnie. Ponadto należy mieć na uwadze, że przeciwko cudzoziemcowi, który dobrowolnie nie opuścił terytorium RP w zakreślonym terminie, właściwy organ ma obowiązek wydania decyzji o wydaleniu. Wskazuje na to kategoryczne brzmienie przepisu art. 88 ust. 1 pkt 7 lit. a ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2006 r. Nr 234, poz. 1694 ze zm.), który stanowi że cudzoziemcowi wydaje się decyzję o wydaleniu z terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, jeżeli dobrowolnie nie opuścił tego terytorium w terminie zakreślonym decyzją o zobowiązaniu do opuszczenia Polski.