Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Osipuk po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku "[...]" o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi "[...]" na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w "[...]" z dnia 8 lutego 2017 r., nr "[...]" w przedmiocie uznania za dłużnika alimentacyjnego postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Wnioskiem z dnia 10 marca 2017 r., zawartym w skardze do tut. Sądu na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w "[...]" z dnia 8 lutego 2017 r. w sprawie uznania dłużnika za uchylającego się od zobowiązań alimentacyjnych, "[...]" zwrócił się o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu wniosku skarżący wskazał, że w stosunku do niego właściwy organ może złożyć wniosek o ściganie go za przestępstwo określone w art. 209 § 1 k.k., a także w przypadku ustalenia, że posiada on uprawnienie do kierowania pojazdami, może skierować wniosek do starosty o zatrzymanie prawa jazdy. Tym samym, w ocenie skarżącego, zachodzi niebezpieczeństwo spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, uzasadniające wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) zwanej dalej: p.p.s.a., wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Natomiast po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania (art. 61 § 3 p.p.s.a.).
Rozstrzygając o wstrzymaniu wykonania aktu na podstawie powołanego przepisu Sąd jest związany zamkniętym katalogiem przesłanek pozytywnych. Użycie przez ustawodawcę w art. 61 § 3 p.p.s.a. zwrotów nieostrych wiąże się z koniecznością konkretyzacji zawartej w nich normy ogólnej. Przyjmuje się, że "znaczna szkoda" to taka, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowanie, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Będzie to miało miejsce w takich wypadkach, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącego lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu (zob. postanowienie NSA z dnia 20 grudnia 2004 r., sygn. akt GZ 138/04, dostępne pod adresem http://orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej jako "CBOSA"). Trudne do odwrócenia skutki to takie prawne lub faktyczne skutki, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, a powrót do stanu poprzedniego może nastąpić po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków (zob. postanowienie WSA w Białymstoku z dnia 3 sierpnia 2006 r., sygn. II SA/Bk 352/06, CBOSA).
Należy ponadto podkreślić, że do wykazania, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, nie jest wystarczające samo twierdzenie strony. Uzasadnienie wniosku powinno się bowiem odnosić do konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jest zasadne w stosunku do konkretnego wnioskodawcy. W interesie strony leży więc takie sformułowanie wniosku, aby powołane w nim okoliczności wskazywały na zajście przesłanek wstrzymania wykonania. Twierdzenia te winny zaś zostać poparte niezbędnym odwołaniem się do materiałów źródłowych, jak również skonkretyzowanych danych, wystarczająco obrazujących sytuację strony. Brak takiego odniesienia uniemożliwia pozytywną weryfikację ich wiarygodności, a w rezultacie - przychylenie się do zgłoszonego żądania (zob. Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniach z dnia: 22 marca 2011 r., sygn. akt II GSK 373/11; 3 lutego 2011 r., sygn. akt I OZ 74/11; 18 marca 2010 r., sygn. akt II FSK 502/09; 1 października