Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tadeusz Lipiński po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi E.- O. S.A. Oddział w O. na decyzję Wojewody z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie odszkodowania za zajęcie nieruchomości i powstałe szkody na skutek skargi kasacyjnej F. W. od wyroku z dnia 2 grudnia 2014 r., sygn. akt II SA/Ol 293/14, uchylającego zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji postanawia odrzucić skargę kasacyjną. WSA/post.1 - sentencja postanowienia
Wyrokiem z dnia 2 grudnia 2014 r., sygn. akt II SA/Ol 293/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w O. po rozpoznaniu sprawy ze skargi E. - O. S.A. Oddział w O. na decyzję Wojewody z dnia "[...]", nr "[...]", w przedmiocie odszkodowania za zajęcie nieruchomości i powstałe szkody uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
Odpis wyroku z uzasadnieniem oraz pouczeniem o terminie i sposobie wniesienia skargi kasacyjnej doręczono F. W. jako uczestnikowi postępowania w dniu 16 grudnia 2014 r.
W dniu 29 grudnia 2014 r. (data stempla pocztowego) do tut. Sądu wpłynęła skarga kasacyjna na powyższy wyrok, własnoręcznie sporządzona i podpisana przez F. W., który zaskarżył uzasadnienie przedmiotowego orzeczenia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 173 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U z 2012r. poz. 270 ze zm.), zwanej w dalszym ciągu uzasadnienia p.p.s.a., od wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie przysługuje skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
W myśl art. 178 p.p.s.a. wojewódzki sąd administracyjny odrzuci na posiedzeniu niejawnym skargę kasacyjną wniesioną po upływie terminu lub z innych przyczyn niedopuszczalną, jak również skargę kasacyjną, której braków strona nie uzupełniła w wyznaczonym terminie.
Art. 175 § 1 p.p.s.a. stanowi zaś, że skarga kasacyjna powinna być sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego. Przepisu tego nie stosuje się, gdy skargę kasacyjną sporządza sędzia, prokurator, notariusz, radca Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa albo profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych, będący stroną, jej przedstawicielem lub pełnomocnikiem, albo gdy skargę kasacyjną wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich (art. 175 § 2).
W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym sporządzanie skargi kasacyjnej przez podmiot nieuprawniony jest brakiem nieusuwalnym, skutkującym odrzuceniem skargi kasacyjnej jako niedopuszczalnej na podstawie art. 178 w zw. z art. 175 § 1, § 2 i § 3 p.p.s.a. (por. B. Dauter. Metodyka pracy sędziego sądu administracyjnego, Wydanie 2, Warszawa 2009r. str. 493). Tym samym wojewódzki sąd administracyjny powinien odrzucić skargę bez wzywania do usunięcia braków, w sytuacji, gdy skargę sporządzi i podpisze podmiot nieuprawniony (vide: postanowienie NSA z dnia 28 stycznia 2004 r., FSK 3/04, M. Prawniczy 2004, Nr 5, s. 202). W postanowieniu z dnia 15 maja 2008 r. (sygn. akt II GSK 502/07) Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił także, że tryb z art. 49 p.p.s.a. (wezwania do uzupełnienia braków formalnych) przy skardze kasacyjnej jest możliwy do zastosowania tylko do wyjaśnienia, czy osoba która podpisała skargę kasacyjną jest umocowana do jej sporządzenia w świetle art. 175 p.p.s.a. (por. też postanowienie NSA z dnia 3 grudnia 2013r., sygn. akt II FZ 1082/13, publ. na stronie orzeczenia.nsa.gov.pl). Analiza akt rozpoznawanej sprawy nie dała natomiast podstaw do przyjęcia, że wnoszący skargę kasacyjną uczestnik postępowania jest podmiotem uprawnionym do jej sporządzenia, wymienionym w art. 175 § 1 i 2 p.p.s.a.
Skoro zatem wniesiona w niniejszej sprawie skarga kasacyjna nie została sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego, lecz osobiście przez uczestnika postępowania, to należało ją odrzucić jako niedopuszczalną.
Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji.