II SA/Ol 298/12 POSTANOWIENIE Dnia 9 maja 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Matuszak po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku H. K. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie umorzenia świadczenia z funduszu alimentacyjnego postanawia odmówić przywrócenia terminu do wniesienia skargi. WSA/post.1 - sentencja postanowienia
Decyzją z dnia "[...]" Samorządowe Kolegium Odwoławcze w "[...]" utrzymało w mocy decyzję Dyrektora MOPS w "[...]" z dnia "[...]" odmawiającą H. K. umorzenia należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego za okres od "[...]" do "[...]" i od "[...]" do "[...]" na łączną kwotę "[...]". Decyzja Kolegium została doręczona H. K. w dniu 25 listopada 2011 r.
W dniu 3 stycznia 2012 r. H. K. złożył za pośrednictwem Kolegium wniosek o ustanowienie pełnomocnika do sporządzenia skargi.
Postanowieniem z dnia 14 lutego 2012 r. Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Olsztynie ustanowił dla H. K. radcę prawnego.
Pismem z dnia 19 marca 2012 r. pełnomocnik H. K. złożył do Sądu skargę na decyzję Kolegium z dnia "[...]" wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jej złożenia. Uzasadniając przyczynę uchybienia terminu pełnomocnik podał, iż z aktami sprawy zapoznał się dopiero w dniu 14 marca 2012 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Stosownie do przepisu art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej jako: p.p.s.a.), skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. Zgodnie zaś z przepisem art. 54 § 1 p.p.s.a., skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi.
Z przepisu art. 85 p.p.s.a. wynika, że czynność w postępowaniu sądowym podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Postanowienie o przywróceniu terminu albo odmowie jego przywrócenia może być wydane na posiedzeniu niejawnym (art. 86 § 1 p.p.s.a.).
Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu musi spełniać warunki określone w art. 87 p.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem, pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu (§ 1). W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (§ 2). Równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie (§ 4).
Intencją ustawodawcy przy tworzeniu przepisów regulujących instytucję przywrócenia terminu było umożliwienie stronie obrony swoich praw czy interesów w sytuacji, gdy upływ terminów procesowych wywołał dla niej negatywne skutki prawne, przy jednoczesnym założeniu, że strona dołożyła wszelkich możliwych starań, aby takich negatywnych konsekwencji uniknąć. Główną przesłanką zasadności wniosku o przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej jest brak winy w uchybieniu tegoż terminu. Oceniając ten brak, należy przyjąć obiektywny miernik staranności, której można wymagać od każdego należycie dbającego o swoje interesy. O braku winy w uchybieniu można zatem mówić jedynie w sytuacji, gdy strona nie mogła usunąć przeszkody uchybienia nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku (por. postanowienie NSA z dnia 2 października 2002 r., sygn. akt V SA 793/02, publ. M.Pr.2002, Nr 23, poz. 1059). Zatem pierwszorzędne znaczenie dla rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu do dokonania czynności w postępowaniu sądowym ma ustalenie, że fakt uchybienia przez stronę terminowi nie nastąpił z jej winy.