Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Olsztynie Agnieszka Bińczyk po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J.W. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi J.W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" Nr "[...]" w przedmiocie zasiłku celowego postanawia odmówić przyznania skarżącemu prawa pomocy w zakresie częściowym, obejmującego ustanowienie adwokata.
We wniosku z dnia 8 lipca 2008 r., złożonym na urzędowym formularzu, J.W. wniósł o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", Nr "[...]". Zgodnie z oświadczeniem o stanie rodzinnym, majątku i dochodach, skarżący prowadzi 1-osobowe gospodarstwo domowe. Do jego majątku należy mieszkanie oraz działka budowlana, na której posadowiony jest dom w stanie surowym. Skarżący nie posiada żadnych zasobów pieniężnych, przedmiotów wartościowych oraz dochodów. Jest osobą bezrobotną "bez środków do życia".
Pismem z dnia 16 lipca 2008 r., skarżący wezwany został do złożenia, w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania, dodatkowego oświadczenia dotyczącego jego aktualnej sytuacji finansowej i majątkowej. Pomimo dwukrotnego awizowania, nie zostało ono jednak przez niego podjęte z placówki pocztowej. W związku z powyższym, doręczenie w rozpoznawanym przypadku uznano za dokonane z dniem 1 sierpnia 2008 r. Termin do złożenia dodatkowego oświadczenia upłynął zatem w dniu 8 sierpnia 2008 r. Do tego czasu skarżący nie przesłał żądanego oświadczenia. W sprawie o sygn. akt "[...]", na wezwanie o zbliżonej treści, przedłożył jednak pismo procesowe z dnia "[...]". Jego treść uwzględniona zostanie zatem przy rozpoznawaniu wniosku złożonego w niniejszej sprawie. W przedmiotowym piśmie procesowym, skarżący wyjaśnił, iż "[...]". Oświadczył, iż nie ma wydatków, z których mógłby wyliczyć uśrednioną miesięczną wysokość oraz wskazać źródło pokrycia każdego z nich. Wyjaśnił, iż za energię elektryczną zużywaną w domu (w stanie surowym) płacą członkowie jego rodziny, którzy z tej energii korzystają, jego bowiem nie stać na te opłaty. "[...]". Skarżący oświadczył ponadto, iż "[...]" posiada narzędzia "po byłym warsztacie", lecz nie potrafi wyliczyć szacunkowej wartości każdego z nich. Zapytany o potrzebę posiadania tych przedmiotów, stwierdził, iż ma nadzieję, że ponownie uruchomi warsztat. Odnośnie zaś działki budowlanej wyjaśnił, iż jak polepszy się jego sytuacja to wykończy posadowiony na niej dom. Podniósł, iż w jego ocenie spożytkowanie wskazanego majątku przez sprzedaż jest nielogiczne, gdyż przyniesie tylko chwilowe korzyści, a skutki takiego działania będą nieodwracalne. Składniki majątku może też zawsze wynająć, ale obecnie nie ma chętnych.
Wskazać należy, iż w świetle art. 239 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), skarżący zwolniony jest z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych w niniejszej sprawie z mocy ustawy. Tym samym w zakresie rozstrzygnięcia przedmiotowego wniosku pozostaje kwestia ustanowienia adwokata.
Zgodnie z art. 262 powołanej ustawy, do stron korzystających z ustawowego zwolnienia od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych odpowiednie zastosowanie mają przepisy o przyznaniu prawa pomocy w zakresie dotyczącym zastępstwa prawnego na zasadach prawa pomocy. Stosownie do art. 246 § 1 pkt 2 w związku z art. 245 § 3 powołanej ustawy, ustanowienie adwokata, czyli przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym następuje, jeśli osoba fizyczna wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Z przytoczonych przepisów wynika, że w postępowaniu o przyznanie prawa pomocy, to na stronie spoczywa ciężar wykazania, że w sprawie występuje przesłanka uzasadniająca ustanowienie adwokata. To strona ma zatem przekonać Sąd, że znajduje się w sytuacji, uzasadniającej otrzymanie prawa pomocy. W niniejszej sprawie skarżący tego nie uczynił. Złożone przez niego oświadczenia nie mogą być bowiem uznane za wiarygodne. Prawo pomocy jest natomiast instytucją wyjątkową i jako taka powinno być stosowne tylko w stosunku do osób, które w sposób nie budzący wątpliwości wykazały, że spełniają przesłanki do jego otrzymania.
W warunkach niniejszej sprawy, danie wiary oświadczeniom skarżącego byłoby natomiast równoznaczne z uznaniem za możliwe, by osoba, która prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe we własnym mieszkaniu, nie posiadała żadnych comiesięcznych wydatków i pomimo, że jest osobą bezrobotną "[...]" ("[...]") i pozostaje "bez środków do życia", nie widziała potrzeby spieniężenia niewykorzystywanej przez siebie nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym lub chociażby części składników mienia "po byłym warsztacie" ["[...]" ("[...]")]. Byłoby to całkowicie sprzeczne z zasadami logiki oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 258 § 2 pkt 7 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji.