Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Osipuk po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2019 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku "[...]" o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi "[...]" na decyzję Dyrektora "[...]" z dnia 29 października 2018 r., nr "[...]" w przedmiocie opłaty za usługi wodne postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Wnioskiem zawartym w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 5 grudnia 2018 r., "[...]" zwróciła się o wstrzymanie wykonania decyzji Dyrektora "[...]" z dnia 29 października 2018 r. w przedmiocie opłaty za usługi wodne.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) zwanej dalej: p.p.s.a., wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Natomiast po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania (art. 61 § 3 p.p.s.a.).
Rozstrzygając o wstrzymaniu wykonania aktu na podstawie powołanego przepisu Sąd jest związany zamkniętym katalogiem przesłanek pozytywnych. Użycie przez ustawodawcę w art. 61 § 3 p.p.s.a. zwrotów nieostrych wiąże się z koniecznością konkretyzacji zawartej w nich normy ogólnej. Przyjmuje się, że "znaczna szkoda" to taka, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowanie, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Będzie to miało miejsce w takich wypadkach, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącego lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu (zob. postanowienie NSA z dnia 20 grudnia 2004 r., sygn. akt GZ 138/04, dostępne pod adresem http://orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej jako "CBOSA"). Trudne do odwrócenia skutki to takie prawne lub faktyczne skutki, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, a powrót do stanu poprzedniego może nastąpić po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków (zob. postanowienie WSA w Białymstoku z dnia 3 sierpnia 2006 r., sygn. II SA/Bk 352/06, CBOSA).
Należy ponadto podkreślić, że do wykazania, iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, nie jest wystarczające samo twierdzenie strony. Uzasadnienie wniosku powinno się bowiem odnosić do konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jest zasadne w stosunku do konkretnego wnioskodawcy. W interesie strony leży więc takie sformułowanie wniosku, aby powołane w nim okoliczności wskazywały na zajście przesłanek wstrzymania wykonania. Twierdzenia te winny zaś zostać poparte niezbędnym odwołaniem się do materiałów źródłowych, jak również skonkretyzowanych danych, wystarczająco obrazujących jej sytuację. Brak takiego odniesienia uniemożliwia pozytywną weryfikację ich wiarygodności, a w rezultacie - przychylenie się do zgłoszonego żądania (zob. Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniach z dnia: 22 marca 2011 r., sygn. akt II GSK 373/11; 3 lutego 2011 r., sygn. akt I OZ 74/11; 18 marca 2010 r., sygn. akt II FSK 502/09; 1 października
2009 r., sygn. akt I FSK 1312/08; 30 lipca 2009 r., I OZ 754/09, CBOSA). Stąd też nie spełnia takich wymagań wniosek, którego uzasadnienie ogranicza się do powtórzenia treści przepisu art. 61 § 3 p.p.s.a, bez odwołania się do okoliczności faktycznych danej sprawy i sytuacji konkretnego wnioskodawcy.
Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że skarżąca nie powołała żadnej okoliczności, która wskazywałaby na istnienie przesłanki uzasadniającej wstrzymanie wykonania kwestionowanej przez nią decyzji. Skarżąca nie uzasadniła bowiem w ogóle tego wniosku.
Wobec powyższego, stwierdzić należy, że w sprawie nie zaistniały podstawy do uzyskania przez skarżącej ochrony tymczasowej, o czym na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a., orzeczono, jak w sentencji.